Odcinek 34: Prawda o Itamishi!

         Aya siedziała w wielkiej komnacie, w starodawnym zamku, przypominającym budowlę z bajek o księżniczkach więzionych w strasznej wierzy.

         I Morri była uwięziona.

         Była w tym miejscu już długo. Chociaż nie znała dokładnej daty, czuła że od wieków nie widziała Hao i reszty swoich przyjaciół. Czas, w tym miejscu – Kinhon - nie istniał. Dlatego też mimo upływu dni, Aya nie postarzała się nawet o minutę.

         A co to było za miejsce?

         Kinhon. Stary, zapomniany przez wieki świat, w którym zapieczętowane były cztery potężne miecze. Aby nikt ich nie ukradł, mieszkała tu silna strażniczka księgi – Koegin. Od niedawna pełniła też rolę nauczycielki i przewodnika życiowego Ayi.

         - Martwisz się czymś? – Do komnaty weszła wyżej wspomniana strażniczka. Zauważyła ostatnie zmiany zachowania swojej podopiecznej.

         - Nie martwię. Tęsknię. – Wyjaśniła krótko Morri. Siedziała na swoim łóżku z podkulonymi pod szyję kolanami. Obejmowała nogi rękoma, mocno przyciskając do siebie. – Zastanawiam się co robi Hao.

         - Już ci wytłumaczyłam, że w twoim świecie czas leci tak wolno, że pewnie nawet dzień nie minie na Ziemi, zanim wrócisz.

         - Wiem, ale nie umiem sobie tego wyobrazić. Tyle się nauczyłam. Tyle dowiedziałam. Sztuki walki, język demonów, ich kultura i zwyczaje. Już nic nie mówiąc o obietnicy zapieczętowana w moim ciele mieczy! Mam wrażenie, że już ich wieki nie widziałam…

         - Nie możesz się wahać, Morri. – Głos Koegin był spokojny, ale stanowczy. – Musisz być silna i pewna. Inaczej nie będziemy mogły wprowadzić w życie naszego planu.

         - Nie zapieczętujesz we mnie mieczy?

         - Nie.

- Dlaczego?

- Bo to najsilniejsza broń na świecie i może cię zniszczyć. – Koegin zmarszczyła srogo brwi. Widać było, że mówi całkowicie poważnie. – Hichie, Mizuchuugi, Kazeneiki i Tsuchikara to bardzo potężne bronie, ale nie zagrażają nikomu bezpośrednio. Są niebezpieczne jedynie w niepowołanych rękach.

         - Przecież ja ich nigdy nie użyję do złych celów! – Aya aż wstała. Nie mogła uwierzyć, że jej nauczycielka może ją o to posądzać.

         - Teraz nie, ale możliwe, że kiedyś się zmienisz.

         - O czym mówisz, sensei? – Morri patrzyła zaszokowana na Koegin. Ta spokojnie stała przy oknie. Spojrzała przez nie tęsknym, melancholijnym wzrokiem.

         - Opowiem ci teraz o piątym mieczu, który zapieczętujemy w twoim ciele.

         - Piąty miecz… - Szepnęła głucho Morri.

         Pamiętała jak Koegin kiedyś o nim wspomniała, ale nigdy wcześniej nie chciała o tym mówić. Dlatego też błękitnooka postanowiła nie przeszkadzać i zamienić  się w słuch.

         - Znasz już historię wielkiej piątki, prawda?

         - Oczywiście. Była to piątka najsilniejszych, najbardziej inteligentnych i ambitnych demonów. Stworzyli Ziemię, na której mieszkam. Każdy z nich był reprezentantem jednego punktu Gwiazdy Jedności. Rezem byli praktycznie niepokonani! Znaczy… W końcu ich pokonali. Pewnego dnia jeden z Douoni zwariował i zaczął mordować ludzkie demony. Wielka Piątka go pokonała, ale kosztem własnych żyć…

         - Czwórka z nich poświęciła życie. Piąty poświecił przyjaciół. – Koegin przejęła historię. – Datenshi nie zawsze był taki jak teraz – zły i nieobliczalnie rządny władzy… Kiedyś nazywał się Jikon.

- Jikon?! Przecież to jeden z…!

- Tak. Jikon był jednym z wielkiej piątki. Kochał swoich przyjaciół, był jednym z nich. To była rodzina. – Koegin spojrzała na Ayę. Nie umiała czytać w myślach, ale w tej chwili wiedziała o czym myśli błękitnooka – „Ja też mam taką rodzinę”. Strażniczka ciągnęła swoją wypowiedź. – Ból po ich stracie był nie do zniesienia. Zaczął nienawidzić wszystkich dookoła. Z tego bólu i bezsilności narodził się Itamishi – ból śmierci. Miecz ma bardzo negatywną, pesymistyczną siłę. Przemienił Jikon’a w Datenshi.
         Podszedł do błękitnookiej. Poprawił jej krawat. Chciał zapiąć guziki koszuli, ale coś innego przykuło jego uwagę.

         - Jak to przemienił? Nie rozumiem?

         - Serce Jikon’a zawładnęła zaraza wywołana przez Itamishi. Miecz opętał jego duszę niczym zły duch.

         - Rozumiem. – Kiwnęła głową Aya. – Muszę być silna, żeby nie popełnić błędu Jikon’a.

         - Musisz znaleźć złoty środek. Być na tyle dumna, aby nie dać się podporządkować Itamishi i zachować na tyle umiarkowania, aby nie zachłysnąć się jego mocą. Musisz być pełna słuszności swoich czynów, a jednocześnie nie może pochłonąć cię pycha. Nie możesz w siebie zwątpić, ani się zawahać. Twoje serce nie może stać się czarne, nie mogą pochłonąć i ogarnąć cię złe myśli. Inaczej staniesz się drugim Datenshi i wtedy to ciebie będziemy musieli pokonać.

         Aya uśmiechnęła się leciutko. Nie może się poddać. Inaczej życie jej i życie jej przyjaciół będzie zagrożone. A to nie wchodzi w grę!

         - Tak, sensei. Obiecuję, że nigdy nie ulegnę czarnej aurze Itamishi.

         Nigdy.

~*~OPENING~*~

- No nie wierzę, że zostaliśmy chłopcami na posyłki… - Mruknął Ren, przestawiając wraz ze starszym Asakurą meble.

Na prośbę Anny zwiększali powierzchnię użytkową pokoju muzycznego (czytaj: przestawiali wszystko tak, aby było widać jak najwięcej podłogi).

- Ja chcę pomóc Ayi, ale co ciebie do tego zmusiło? – Zaśmiał się Hao.

- Nic, robię to z dobroci serca. – Złotooki wzruszył ramionami. Przeciągnął się, dając mięśniom chwilę wytchnienia.

- Z czego? – Morri spojrzała na niego ze zdziwieniem. Chwilę potem musiała się uchylić, aby nie dostać zeszytem z nutami w głowę.

- Ja ci zaraz dam z czego!!

- Którą piosenkę w końcu wybrałyście? – Hao wolał szybko zmienić temat. Aż strach pomyśleć, co by było jakby Aya chciała „oddać” atak.

- Właśnie nie wiemy! To jest najgorsze… - Morri zrobiła smutną minkę. Ciężko opadła na kanapę.

- Podoba mi się „Alchemy”. Tekst świetny, tylko skąd ten tytuł? – Yoh uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafi. – „To co chce, to móc wiecznie żyć”. Ty przecież już wiecznie żyjesz, Aya!

- To nie jest mój tekst. To piosenka Kenami. – Zaśmiała się Morri. Spojrzała w okno nieco odwracając się od przyjaciół.

Aya nie chce wiecznie żyć. Co prawda wiedziała, że tak się stanie po przyjęciu mieczy. Sama przyjęła na siebie to brzemię, ale nie było innego wyjścia. Po prostu musiała…

         Błękitnooka znów poczuła to ukłucie w sercu. Musi się ogarnąć i przestać myśleć cały czas o śmierci! Dopóki może, ma żyć normalnie z przyjaciółmi, tak jakby była zwykła dziewczyną!

         - Łał! Nie wiedziałem, że piszesz! – Yoh był szczerze zdziwiony.

- Trochę… Czasami, jak mam wenę… Ale rzadko. – Kitsune uśmiechnęła się niepewnie. Siedziała na podłodze i spokojnie wycierała etui swojego basu.

- To jest świetne! Zagrajmy to, jak już dojdziemy do finału! – Młodszy przeczytał jeszcze raz tekst. – A teraz, do przeglądu wyślijmy…

- Dive to World! – Zaproponował Hao.

- Dlaczego akurat to? – Morri spojrzała na ukochanego, robiąc zaciekawioną minkę kota.

- Bo bardzo kojarzy mi się z Akumine! – Długowłosy podrapał się z zakłopotaniem po głowie. – Słyszałem jak grałyście tę piosenkę. Wychodzi wam świetnie!

- To postanowione! – Anna zaakceptowała taką decyzję. - Ja zajmę się strojami.

- Jasne! Ale tak właściwie, to na czym polega ten konkurs? – Deidara siedział za perkusją. Zgodził się na grę na instrumencie, ale nie rozumiał do końca zasad zawodów.

         - Jako, że twórcy dostali dużo zgłoszeń, postanowili przeprowadzić wstępną selekcję. Mamy wyznaczony termin, do którego mamy przesłać nagranie z naszą piosenką. Jeśli przejdziemy dalej, wystąpimy na prawdziwej scenie. Tam zostaniemy ocenieni nie tylko przez jury, ale też i internautów. Jeśli będziemy miały najwięcej punktów, wygramy! – Wyjaśniła Kenami, która najbardziej zagłębiła się w regulamin uczestnictwa w „imprezie”.

- Co to znaczy „jeśli”?! Na pewno wygramy! – Aya wyszczerzyła swoje białe ząbki.

- No i to jest moja Aya! – Zarechotał Hao. – Nie mam za dużo czasu przez koło naukowe, ale mogę wam pomóc.

- Będziesz przynosił napoje. Kamerzystę już mają! – Ren szturchnął Asakurę w żebra.

- Mogę nawet podawać napoje. Żadna praca nie hańbi. – Długowłosy oddał przyjacielowi.

- Może zamiast statystycznego obrazu nagrajmy coś w rodzaju… Hm… Teledysku? – Zaproponowała Kenami.

- Co masz na myśli? – Yoh spojrzał na dziewczynę pytająco.

- To w sumie genialne! – Aya nie pytała. Ona od razu miała w głowie własną wizję.

- Może pokażemy w nim Akumine? W końcu jak to Hao powiedział, „Dive to World” kojarzy się z tym miejscem. – Anna uśmiechnęła się.

Spojrzała za okno. Mimo jesieni, pogoda była bardzo ładna. Przynajmniej dzisiaj świeciło słońce, a na niebie nie było żadnej ciemnej chmurki, same bielutkie obłoczki.

- Mogę to potem wszystko zmontować! – Kitsune zaoferowała swoją pomoc.

- No tak, masz w tym doświadczenie. – Tao spojrzał na nią znacząco.

- Ren! – Zielonooka spojrzała na niego karcąco. Zmarszczyła brwi, co oznaczało jedno – lepiej nie brnąć dalej w temat.

- Już nic nie mówię… - Chińczyk przybrał pozę obrażonego na cały świat.

- Dasz radę zmontować teledysk? Wiesz, nie mamy zbyt profesjonalnego kamerzysty… - Aya spojrzała znacząco na złotookiego. Ten tylko prychnął jak obrażony kot.

- Pewnie! Jedna noc i macie cały klip!

- Ale żeby nagrywać w Akumine musimy poprosić o zgodę Jirayę~sama. – Itachi spojrzał na przyjaciół znacząco. On też pomagał tej niesfornej paczce. W końcu ktoś musi nauczyć Yoh podstaw grania na gitarze! Szczególnie, że młodszy Asakura pożyczył na czas festiwalu gitarę Uchihy.

- Jasne! Ja się tym zajmę. – Morri wstała z kanapy, po czym momentalnie wybiegła z pokoju.

- Eh… Jak ona się tym zajęła, to na za dużo bym nie liczył… - Brunet westchnął ciężko. Z ilością swoich uwag i nagan, za jedzenie i gadanie na lekcjach, młoda Morri powinna zostać wydalona ze szkoły, a nie iść przymilać się do dyrektora.

         Wszyscy się zaśmiali, po czym postanowili wziąć się do pracy. Podzielili się obowiązkami. Itachi wziął Yoh na prywatną lekcję, Deidara próbował grać jak najlepiej potrafi na perkusji, oswajając się powoli z instrumentem. Anna zaczęła szkicować swoje pomysły na stroje, czemu ochoczo przyglądała się Kenami. Hao znalazł ciekawą książkę o wielkich muzykach, a Ren patrzył na to wszystko z tajemniczym uśmiechem. Mimo, że tylko członkowie zespołu „Eve” biorą udział w festiwalu, wszyscy zaangażowali się w prace.

Ekipa, niczym za starych, dobrych czasów turnieju!

         A czas mijał nieubłaganie…

         Dzięki współpracy i zaangażowaniu wszystkich – nie tylko przyjaciół z sąsiednich pokojów akademika, ale też innych sympatycznych uczniów z Akumine – filmik z piosenką zespołu „Eve” zrobił furorę.

         Grupa bez problemu przeszła eliminacje i jest zaproszona na finał festiwalu. Teraz, prawie cały czas spędzają na próbach, szlifując do końca swoją piosenkę. Jeśli wygrają mają szansę na własną płytę! Każdy z nich był równie podniecony.

         Nie zaniedbywali jednak innych obowiązków. Dlatego też, zarówno Aya jak i Yoh mieli przerwę na granie w kosza. Tu też czekał ich wielki event. Przecież niedługo Turniej!

         Właśnie wszyscy czekali na nauczyciela, stojąc na hali z piłkami.

- Super. Niedawno moja dziewczyna była niedostępna przez natłok wrażeń… – Westchnął ciężko Hao, biegnąc z piłką do kosza. Podskoczył, po czym wykonał wsad. Opadając na ziemię spojrzał na swojego rozmówcę. Yoh szczerzył się stojąc na środku boiska. – …a teraz jeszcze wciągnęła w wir zajęć mojego brata! Itachi szykuje się do egzaminów, a Ren znika gdzieś, nawet nie wiadomo gdzie. Wszyscy mnie opuszczają!

         Długowłosy pożalił się głośno.

- Przecież ty i tak tylko się uczysz. – Zaśmiał się Kagami, biegnąc obok kompana z drużyny. Wyminął czarnookiego, po czym skacząc na wysokość jego głowy wykonał wsad. – Spójrz na to tak! Będziesz miał więcej czasu na naukę!

- A co ja Einstein?! Chcę być lekarzem, to chyba nie koliduje z życiem towarzyskim!

- Czy ja wiem… - Hyuga spojrzał na niego znacząco.

- Nikt mnie nie rozumie… - Hao spuścił głowę.

- Nie łam się. Tak właściwie zastanawiałeś się nad specjalizacją? – Ren położył dłoń na ramieniu przyjaciela. – Co powiesz na neurochirurgię?

- Co? – Wszyscy spojrzeli na złotookiego ze zdziwieniem.

- Nic. Tak tylko pomyślałem… - Tao lekko się speszył tym, że nagle wszyscy zwrócili na niego uwagę. – Nieważne.

- Wiesz że neurochirurgia to chyba najtrudniejsza ze specjalizacji? – Hao spojrzał znacząco na przyjaciela.

- Najtrudniejsza, ale jaka ciekawa! Dasz radę braciszku! – Zaśmiał się Yoh.

– I twój problem samotności zniknie! – Kagami poklepał Hao w ramię.

- Nie ma to jak liczyć na przyjaciół… - Długowłosy pokręcił głową z politowaniem.

         Usłyszeli gwizdek. Benekichiro~sensei zawołał wszystkich na zbiórkę. Wskazał ćwiczenia, które mieli wykonać na rozgrzewce. Wszyscy ochoczo wzięli się do pracy.

- Ren… - Aya stanęła za przyjacielem. Ten spojrzał na nią pytająco. Spoważniał momentalnie, kiedy tylko zobaczył jej wyraz twarzy. – Co ty tak nagle z tą neurochirurgią?

         Oboje stali nieco z boku, tak żeby nikt ich nie słyszał.

- Oj przestań, tak wypaliłem... – Chłopak wzruszył niedbale ramionami.

- To przez Kenami, tak? – Morri była niezłomna. Wpatrywała się z uporem w złote oczy panicza Tao.

         Uczeń nie odezwał się. Nie chciał kłamać, dlatego też nie powiedział nic. Odwzajemniał jednak wzrok nastolatki.

- Wiedziałam… Z nią jest coraz gorzej, prawda? – Błękitnooka złapała chłopaka za rękaw koszulki. – Ty coś wiesz! Coś, czego oboje nam nie mówicie!

- Aya, ja naprawdę nic ci nie mogę powiedzieć. – Twardy głos Ren’a wskazywał na jedno. Chińczyk nie puści pary z ust.

- Wiedziałam… - Zachowanie złotookiego potwierdziło tezę brunetki. – To wszystko wyjaśnia… Ona ostatnio bierze tyle leków. Wmawia nam że to witaminy, że to przez stres… Ale to nie to, prawda?

- Aya ja naprawdę nie mogę ci nic powiedzieć. Obiecałem jej. – Tao wyrwał koszulkę z uścisku błękitnookiej. – Za dużo pracowaliśmy nad wzajemnym zaufaniem, żebym ci teraz cokolwiek powiedział. Pytaj Kenami, nie mnie.

- Rozumiem. Tylko ona też nic nie mówi!

- Widocznie… Ma swoje powody. Sam ich nie rozumiem… Ale dla niej to ważne.

- Papużki! Już mi wracać na trening! Nie jesteście tu dla paplanin! Morri, jak chcesz się zachowywać jak baba to idź na koło krawieckie, nie tutaj! – Nauczyciel spojrzał z pogardą na błękitnooką. Od zawsze ta dwójka się nie lubiła, ale ostatnio było między nimi coraz gorzej.

Aya mimo dziwnego bólu w sercu nie zareagowała niczym innym, jak powrotem na trening. Przyłożyła się, dając z siebie 100% energii. Kiedy tylko przyszło do sparingu… Cóż. Biedni chłopcy.

Nie da się ukryć, że rozzłoszczona Aya, to niebezpieczna Aya. Nie to, żeby ich biła… Ale ciężko któremukolwiek było wyrwać jej piłkę. Dlatego też po treningu wszyscy byli bardzo zmęczeni i szczęśliwi, że ta walka w końcu się skończyła. Nawet tak zawzięci koszykarze jak Kagami, marzyli tylko o tym, żeby odpocząć.

- Wiecie co… Po tych treningach z Morri na pewno wygramy. W żadnej drużynie, żadnej szkoły z całego świata, nie ma drugiej tak zawziętej i wysportowanej osoby! Asakura! Skąd wyście ją wytrzasnęli?! – Czerwonowłosy spojrzał na bliźniaków z wyrzutem.

- Oj przesadzasz… Fakt Aya jest dość… Eee… - Hao chciał ładnie ubrać myśli w słowa.

- Specyficzna? – Zapytał Hyuga, oblewając się wodą z butelki. Miał wrażenie, że zaraz wyzionie ducha.

- To źle brzmi… - Asakura podrapał się z zakłopotaniem po głowie. – Miałem na myśli coś bardziej „energiczna”.

- Skąd ona bierze tyle siły? Chyba naprawdę zacznę wierzyć w ten pakt z demonem. – Zaśmiał się Kagami. Po chwili jednak spoważniał. - Ale to dobrze. W końcu znalazłem godnego siebie przeciwnika!

- Ej! – Oburzyła się cała reszta.

- Równemu sobie?! Przecież ty nawet za nią nie nadążasz! – Tao spojrzał na kolegę znacząco.

- Nadążam! Tylko jak chcę jej zabrać piłkę to zaraz komuś ją podaje! – Usprawiedliwiał się Taiga. Reszta skwitowała to radosnym śmiechem.

- Nie ma co gadać, zgrana z was drużyna. Jakbyście nie raz już razem grali. Uczyliście się wcześniej razem? – Zapytał Izuki patrząc z zaciekawieniem na Asakurów i Ren’a.

- Można tak powiedzieć. – Yoh wyszczerzył usta w uśmiechu, jaki tylko on może pokazać.

Chłopcy zaśmiali się. W sumie rozmowa zaraz zeszła na trochę lżejsze tematy. Turniej był tuż, tuż i każdy z chłopaków był tym niezwykle podekscytowany, nawet jeśli mieli tylko siedzieć na ławce rezerwowych.

Nagle drzwi do szatni otworzyły się.

- Jak już się przebierzecie, przyjdźcie wszyscy na boisko. – Benekichiro~sensei stanął w wejściu i wydał krótki komunikat. Wszyscy zgodzili się od razu, a nauczyciel opuścił ich zacne grono.

- Nie boisz się Asakura~kun, że Benekichiro~sensei wejdzie do Morri? – Kagami spojrzał wrednie na długowłosego. Hao drgnął, tak jakby właśnie coś do niego dotarło. Lekko poczerwieniał na policzkach.

- Myślę, że jakby wszedł to już byśmy to słyszeli… - Zarechotał radośnie Yoh.

- No… Pewnie Morri zostawiłaby po nim mokrą plamę na ścianie… - Westchnął ciężko Hyuga.

- Ej, bez przesady! Nie róbcie z niej potwora! – Hao pokręcił z politowaniem głową. – Może i jest zwariowana, szybka i roztrzepana… Ale tak naprawdę to miła i czuła dziewczyna. Tylko… Z nadwyżką energii…

- No, dla ciebie na pewno. – Kagami spojrzał znacząco na długowłosego.

- Nie gadajcie tyle, tylko się zbierajcie. Ojciec będzie czekał. – Odezwał się Bussho - syn Benekichiro.

Chłopak uczęszczał do większości sportowych drużyn, chociaż nie w każdym sporcie był dobry. Genialny z niego lekkoatleta, ale koszykarz już średni. Jego ojciec jednak nie zwracał na to uwagi. Chciał żeby syn był najlepszym sportowcem i dążył do tego bez żadnych skrupułów. 

Uczniowie już się nie odezwali. Przyspieszyli swoje ruchy i po kwadransie byli gotowi. Wzięli torby, po czym zgodnie z planem weszli na boisko.

- No, skoro już wszyscy jesteście… - Benekichiro spojrzał na chłopaków, zaczynając swój wywód.

- Nie ma Ayi. – Zaważył Hao.

- Ona nie będzie nam potrzebna. Będziemy rozmawiać o Turnieju. – Nauczyciel wzruszył tylko ramionami.

- Co to znaczy nie będzie nam potrzebna? – Tao zmarszczył groźnie brwi, podobnie zresztą jak inni koszykarze.

- No chyba nie myśleliście, że wystawię w drużynie dziewczynę? To by była hańba dla Akumine i dla mnie.

- Hańbą jest dla Pana posiadanie świetnego zawodnika? – Kagami bronił koleżankę. Nie wyobrażał sobie, że może zabraknąć na boisku tego czarnowłosego demona.

- Gra całkiem nieźle, ale nie wystawię jej w zawodach.

- CAŁKIEM NIEŹLE?! – Chłopaki podnieśli ogólnogrupowy krzyk.

- Jest najszybsza! Nawet Kurkoko za nią nie nadąża!

- Świetnie gra w zespole!

- Zawsze trafia za trzy punkty!

- Jest najlepsza!

- CISZA! – Nauczyciel był widocznie zdenerwowany tym buntem wśród uczniów. – Główny skład to Kagami, Kuroko, Hyuga, Izuki i Benekichiro! Koniec!

- CO?! – Oburzenie uczniów wzrosło.

- Nie mam nic co ciebie, Benekichiro~kun, ale Morri biję cię o głowę! – Kagami był rozzłoszczony nie na żarty.

- Właśnie!

- On nawet nie umie spod kosza trafić!

- Przez ciebie przegramy, Benekichiro~sensei!

Bussho poczerwieniał. Skulił się nieco i odsunął od reszty. Sam wiedział, że nie jest najlepszy w koszykówkę. Ale, że też koledzy aż tak będą przeciwko, aby on był w składzie? Tego się nie spodziewał…

- Koniec! Po moim trupie kobieta będzie w składzie drużyny! – Nauczyciel aż poczerwieniał ze złości. – Morri nie będzie w głównym składzie!

- Jak to nie będzie mnie w głównym składzie?

Wszyscy zamilkli. Wzrok chłopaków przeniósł się na wejście na halę. Stała w nich Morri. Nie wiedzieli od kiedy przysłuchuje się rozmowie, ale po jej minie wywnioskowali jedno – nie była zadowolona.

- Chyba nie myślałaś, że wystawię cię w Turnieju… - Benekichiro spojrzał na nią znacząco.

- A co ja niby miałam myśleć?! – Aya szybkim i pewnym krokiem ruszyła przed siebie. Czuła, że jej serce bije szybko i niemiarowo. – Na każdym treningu gram w głównym składzie!

- Sami się tak dzieliliście. – Trener machnął lekceważąco ręką. – Nikt cię tu nie zapraszał.

- Sensei! Jak możesz tak mówić?! – Hao stanął po stronie swojej dziewczyny. Nie mógł uwierzyć w to co się dzieje.

- Każdy tu jest z własnej woli! – Kagami zmarszczył surowo brwi.

- Jesteśmy częścią jednej drużyny. My chcemy, żeby ona tu była. – Niespodziewanie odezwał się Kuroko, który zazwyczaj był tylko obserwatorem.

- Jestem waszym trenerem! W regulaminie jest napisane, że drużyna musi składać się z pięciu uczniów! Nie uczennic! I nie zgadzam się, żeby Morri była w głównym składzie. Nie zgadzam się, żeby w ogóle brała udział w Turnieju. Od dzisiaj nie należysz do drużyny. – Benekichiro spojrzał nienawistnie na błękitnooką.

W dziewczynie aż wrzało. Była wściekła jak jeszcze nigdy. Miała wrażenie, że zaraz wybuchnie! Jak ten gość, może tak na nią mówić. Wyrzuca ją z drużyny, po tym wszystkim co zrobiła?! Zawsze był na nią cięty, ale teraz przesadził! Przecież ona nie zrobiła nic złego! A ten facet patrzy na nią z pogardą, jakiej jeszcze nie widziała u nikogo!

Chociaż nie… Widziała ją wiele razy. Tylko przez pewien okres o niej zapomniała.

Ludzie często tak na nią patrzyli.

Kiedy była samotnym, bezdomnym, słabym dzieckiem.

Kiedy była jedyną szamanką wśród ludzi, kiedy broniła Hao, przed rozwścieczonymi na Zeka szamanami…

Morri podniosła dłoń. Dopiero żar, który poczuła na ręku ją przebudził.

Już miała wyjąć Hichie!

Chciała to zrobić! Chciała zaatakować bezbronnego człowieka na oczach swoich przyjaciół!

Aya przeraziła się. Właśnie w tej chwili zdała sobie sprawę, że nie zapanowała nad sobą! Chciała użyć mieczy! Bez walki, w zwykłej kłótni ze zwykłym człowiekiem!

Błękinooka opuściła dłoń. Przestraszona spojrzała na swoją drużynę. Nie widziała poszczególnych twarzy. Wszystko zdawało się być rozmazane i niewyraźne.

Ruszyła biegiem ku wyjściu. Zrzuciła z ramienia torbę, która niepotrzebnie ją obciążała. Wiedziała że musi stąd uciec… Zanim zrobi coś naprawdę strasznego!

- Ayka! – Hao rzucił się w pogoń za ukochaną, ale nie miał szans się z nią zrównać. Miał jedynie nadzieję, że podążając w wybranym przez Morri kierunku, w końcu ją znajdzie.

Nic się teraz nie liczyło, jak tylko porozmawianie z Morri!

- Zadowolony jest Pan z siebie? – Rzucił Kagami.

Nikt nic więcej nie powiedział. Cała drużyna zgodnie odwróciła się i wyszła z hali, po drodze zabierając torbę nastolatki. Nie dziwili się jej reakcji. Wiedzieli, że sport jest dla Morri ważny. Że drużyna jest dla niej ważna. Zresztą… Sami też ją lubili. Nie tylko Yoh i Ren, ale też cała reszta postanowiła stanąć murem, żeby tylko Aya nie została wyrzucona z drużyny.

Uświadomienie w tym błękitnookiej postanowili pozostawić starszemu Asakurze. W końcu kto jak nie on miał okiełznać tego „demona”?

Aya w tym czasie zdążyła już uciec głęboko w las rosnący obok Akumine. Biegła przed siebie, nie zważając na nic. Wiedziała że musi się uspokoić, że musi nad sobą zapanować.

Chciała zrobić coś strasznego!

Jej rolą jest bronienie Ziemi przed demonami, a tymczasem sama chciała użyć Hichie przeciwko ludzkości!

O ile sam miecz nie byłby w stanie mu nic zrobić, piekielny ogień pochodzący z jego mocy nie zostawiłby nawet pyłu po Benekichiro!

Stało się coś, czego tak bardzo się bała.

Przestaje panować nad własną mocną!

Ból w klatce piersiowej błękitnookiej stał się nie do zniesienia.

Biegnąc potknęła się o jeden z korzeni wystających nad ziemię.

Upadła na ściółkę, brudząc przy tym swój mundurek. Bez namysłu chwyciła za koszulę i rozerwała ją. Czuła piekielny ogień w sercu! Ten ból był nie do zniesienia! Chciała się jakoś od niego uwolnić! Bezradnie zaczęła drapać się po mostku, ale to nic nie dało.

Było jej gorąco, a mimo to na całym ciele wystąpił u niej zimny pot. To tak bardzo nieprzyjemne uczucie!

Jęki i krzyki brunetki roznosiły się echem po lesie. Wiedziała o tym, ale nie dała rady zapanować nad własnym ciałem. Zbyt ogromne cierpienie nią targało.

Agonia błękitnookiej nie trwała długo.

Minutę, może kilka sekund dłużej. Dla nastolatki była to jednak wieczność. Po przeżytym „ataku” starała się uspokoić oddech. Nie było to jednak takie proste. Przymknęła oczy, czując jak płynął z nich łzy.

Powoli dochodziła do siebie.

Uspokoiła się dopiero, kiedy poczuła znajome ciepło. Ta aura przyjemnego gorąca, sprawiła że Morri łatwiej było powrócić do pierwotnego stanu zdrowia.

To Hao klęknął obok ukochanej.

- Ayeńko, co się stało? – Zapytał drżącym ze strachu głosem. Wsunął jedną dłoń pod głowę błękitnookiej. Podniósł ją, przytulając do siebie nastolatkę. Drugą ręką objął ją w pasie. Dziewczyna zupełnie poddała się długowłosemu. Będąc w pozycji półsiedzącej wtuliła się policzkiem w jego ramię.

Asakura tulił do siebie ukochaną, głaszcząc ją po głowie i plecach. Uspokajał ją spokojnym głosem, chociaż sam był przerażony.

Składał na jej głowie delikatne pocałunki. Tak bardzo się cieszył, że ma ją w ramionach! Cokolwiek by się nie działo, wiedział że musi ją chronić.

Może dla świata to wielka wojowniczka.

Może dla przyjaciół to silna, szalona dziewczyna.

Ale dla niego…

Dla Hao, Aya to zwykła – czasem wesoła, czasem smutna – nastolatka, która lubi sport i muzykę. Która nie umie się skupić na nauce, ale pomimo wszystko stara się jak najbardziej. Wie jaka jest czuła i delikatna jeśli chodzi o dobro innych, a w szczególności jej bliskich. Widzi w niej słodką, pełną energii, ale nadal uroczą dziewczynę.

- Przepraszam… Ja cię tak bardzo przepraszam… - Szeptała Morri, tuląc się do chłopaka jak małe dziecko.

- Koteczku, za co ty mnie przepraszasz? – Czarnooki mocniej objął dziewczynę. – Nic złego nie zrobiłaś.

- Ja chciałam… Chciałam… - Aya zacisnęła dłonie na koszuli szamana. – Hao… Ja prawie go nie zaatakowałam.

- Przestań. Jeszcze chwila i sam bym to zrobił. – Asakura chciał uspokoić błękitnooką jak najszybciej. – Postąpił nie fair wobec ciebie. Wobec całej drużyny… Chłopaki cię uwielbiają. Aż robię się zazdrosny!

- Nie żartuj. – Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, słysząc ton głosu ukochanego. Był taki ciepły i przyjemny. – Przecież wiesz, że kocham tylko ciebie.

- Wiem. Ale to chłopaki są zakochani w tobie, a nie ty w nich. – Zaśmiał się wesoło chłopak. Przesunął dłonie na policzki ukochanej. Podniósł jej głowę do góry. Spojrzał w jej przerażone, pełne bólu oczy. Uśmiechnął się ciepło. Kciukami starł ślady łez.

Pocałował delikatnie usta Ayi, delektując się ich słodkim smakiem.

– Ale to ja cię kocham najmocniej… - Asakura przyłożył czoło do czoła nastolatki. Zaczął pocierać swoim nosem o jej nos.

Oboje zaśmiali się cicho.

- Dziękuję, że tu za mną przyszedłeś. – Wyszeptała cichutko.

- Nie masz za co dziękować głuptasie. Co się tak właściwie stało? – Hao mimo wielkich chęci nie zdołał ukryć strachu w głosie. – Przewróciłaś się?

- Tak… Ostatnio… Boli mnie serce. – Morri zwiesiła głowę. – Ale tym razem… To było zbyt mocne.

- Ayeńko, dlaczego nic nie mówiłaś?

- Bo ja domyślam się, czym jest spowodowany ten ból. Chciałam się tego wyprzeć… Myślałam, że to zniknie kiedy to zignoruję… -Błękitnooka westchnęła głośno. Sama przed sobą nie chciała przyznać, że postąpiła irracjonalnie. – Przestraszyłam się…

- Kochanie, nie musisz się przy mnie niczego bać. Obronię cię przed wszystkim. – Hao spojrzał w oczy ukochanej. Dziewczyna mogła dostrzec w nich troskę i miłość, jaką widziała tylko u tego niepozornie wyglądającego nastolatka.

Aya uśmiechnęła się smutno.

- A co… Jeśli to ja jestem zagrożeniem?

- Nie jesteś!

- Jestem… Itamishi się przebudził…

- Co to znaczy, że się przebudził? – Hao podniósł jedną brew, patrząc na brunetkę badawczo.

- Ja… Ja wam wszystko opowiem. Ale wszystkim. Muszę wam o tym powiedzieć. W razie gdyby stało się najgorsze… – Morri westchnęła ciężko.

- Aya nie strasz mnie. Boję się jak zaczynasz być taka poważna. – Czarnookiemu aż serce zabiło szybciej.

- Hao. Ja jestem teraz śmiertelnie poważna. – Błękitnooka wstała, wyrywając się tym samym z objęć ukochanego. – Zostawiłam swoją komórkę w torbie. Napisz do wszystkich, żeby przyszli do celi. Musimy poważnie porozmawiać.

- Jasne. – Asakura również wstał. Otrzepał się ze ściółki. Spojrzał na Morri. – Ale zanim zbierzemy ekipę…

- Co to jest? – Długowłosy dotknął niewielkiej, czarnej plamki między piersiami nastolatki. Ta odwróciła od niego głowę.

- To jest związane z naszą sprawą… - Głos dziewczyny był cichy i niepewny.

Hao spojrzał na ukochaną. Uśmiechnął się zawadiacko. Nie chciał żeby była taka smutna. Musi ją jakoś pocieszyć.

- Pięknie wyglądasz. Bardzo… Erotycznie. – Chłopak rozpiął i zrzucił z siebie marynarkę.

- Zboczeniec.

- Może i tak. Ale wariuję na twoim punkcie. -  Hao narzucił dziewczynie na ramiona swoje ubranie wierzchnie. Pocałował ją czule w czoło. – Napiszę do Anny, żeby ci wzięła jakąś bluzkę na zmianę.

- Ale mi dobrze w twojej marynarce … - Błękitnooka uśmiechnęła się delikatnie.

 - W to nie wątpię. I wyglądasz uroczo. – Asakura objął ukochaną w pasie, drugą ręką sięgną do kieszeni po komórkę. Wysłał tylko jednego smsa do brata, o treści „Zebranie w celi. Zbierz wszystkich. Aya ma nam coś do powiedzenia. A i poproś Annę o jakąś bluzkę dla Ayi”.

Para udała się w stronę szkoły. Na szczęście było późne popołudnie i niewiele nastolatków chodziło po Akumine, przez co uczniom udało się dostać do celi bez zbędnych pytań czy niechcianych komentarzy ze strony gapiów.

W umówionym miejscu spotkania był już Itachi, Kenami i Anna. Blondynka od razu podeszła do nastolatki. Dała jej niewielką reklamówkę.

- Chodź do łazienki przebierzesz się. – Kyoyama wzięła błękitnooką za rękę. – I tak musimy czekać na spóźnialskich…

- Słyszeliśmy co się stało. Nie martw się, Benekichiro to szuja. Nawet ja go nie lubię. – Uchiha uśmiechnął się pokrzepująco do przyjaciółki.

- Mam teraz gorszy problem… - Westchnęła ciężko Morri. – Ale opowiem o tym jak tylko „spóźnialscy” przyjdą.

Aya wraz z Anną wyszły na chwilę z pomieszczenia. Siedzenie w celi z początku roku miała być dla nich karą i trafiali tutaj jak coś przeskrobali. Teraz jednak zamieniło się to w miejsce potajemnych spotkań z dala od ciekawskich oczu i uszu.

- Co to za problem, o którym mówi Aya? – Kenami spojrzała ze zmartwieniem na Asakurę. Czyżby błękitnooka dowiedziała się o jej chorobie? Nie… To nie to. Jakby chodziło o zdrowie Kitsune, Aya na pewno nie robiłaby specjalnego zebrania, tylko zwyczajnie wykrzyczała jej w twarz, co o tym wszystkim myśli.

To co się działo teraz to coś innego i chyba gorszego. Aya była przerażona! A roztrzęsiona Morri oznaczała tylko kłopoty.

- Nie chciała mi powiedzieć. Eve? – Hao usiadł przy ogromnym stole znajdującym się na środku pomieszczenia. Kiedyś były to dwa oddzielne stoliki, ale zostały złączone przez przyjaciół. W ten sposób powstał jeden, wielki, kwadratowy „okrągły stół”.

Asakura podniósł do góry głowę patrząc pod sufit. Zmaterializowała się tam mała, złota kuleczka z piwnymi oczami.

- Tak? – Starsza z bliźniaczek podleciała do długowłosego.

- Wiesz coś na temat dziwnego zachowania Ayi?

- Wiem, ale nic nie powiem. Sama zaraz wam wszystko wyjaśni. – Eve westchnęła ciężko. Zaraz obok niej zmaterializował się Bason i Duch Ognia.

- Uh, denerwuję się! – Krzyknęła Kenami. Była zniecierpliwiona czekaniem.

- Czym? – Zapytał Ren, który właśnie wszedł do celi. Za nim tuptał wyszczerzony od ucha do ucha Yoh.

- Aya ma dla nas jakąś nowinę.

- My dla niej też. – Młodszy Asakura zaśmiał się radośnie. Usiadł obok brata. Ren zajął miejsce obok Kenami. Położył na blat torbę Ayi, której dziewczyna nie wzięła ze sobą.

- Ale Kagami powiedział, że przekaże jej tę informację osobiście, jutro na treningu. Nie będziemy mu zabierać tej radości. Cieszył się jak idiota. – Tao westchnął ciężko.

- Dobrze że jesteśmy tu wszyscy. – Do celi weszła Anna i Aya.

Blondynka od razu usiadła obok swojego narzeczonego. Aya zajęła miejsce pomiędzy Hao a Ren’em. Jej mina wskazywała na jedno. Sprawa jest poważna.

- Nie lubię jak masz taki wyraz twarzy. – Młody Tao zlustrował przyjaciółkę. Aż dostał ciarek na skórze, ale oczywiście on się do tego nie przyzna!

- Koniec żartów. Słuchajcie muszę wam o czymś powiedzieć. O czymś bardzo ważnym. – Aya patrzyła na twarze przyjaciół, nie pomijając nikogo. Westchnęła głośno. – Nawet nie wiem od czego zacząć…

- To ja zacznę. – Eve postanowiła pomóc siostrze. – Pamiętacie Datenshi?

- Tego najsilniejszego i najgroźniejszego potwora, który prawie nie zniszczył całej Ziemi i nie zamordował wszystkich ludzi i szamanów, zarazem zagrażając swojej rodzinnej planecie Roisei? – Zapytał Ren na jednym oddechu. -  Tak… Coś nam się kojarzy…

- To z nim walczyliście w Dobie Village, prawda? Przeniósł się ze świata demonów tutaj? – Kenami spojrzała na przyjaciół pytająco.

- Dlaczego pytasz prze… Matko, tak mocno się ze sobą zżyliśmy, że zapomniałem, że jeszcze wtedy cię nie znaliśmy… - Yoh wyszczerzył swoje ząbki.

- Miło mi to słyszeć. – Kitsune w sumie nie wiedziała czy się z tego cieszyć czy nie. Jej rokowania na pozostanie w tej grupie nie są zbyt wysokie.

Aya chrząknęła głośno, przywracając rozmowę na właściwy tor.

- Wracając. Tak, Datenshi był straszną postacią. Miał jeden cel. Chciał niszczyć wszystko i przejąć władzę nad znanymi światami. Nie miał żadnych pozytywnych uczuć. Litość czy miłość były mu zupełnie obce. Wiecie dlaczego? – Morri spojrzała na przyjaciół.

- Hm… - Hao wytężył swój umysł. Podniósł do góry jedną brew. – Z tego co wiem, Datenshi narodził się z Itamishi, miecza, który został samoistnie stworzony z bólu i cierpienia Jikon’a po stracie jego przyjaciół.

- Logiczne, że osobowość zrodzona z „bólu śmierci” nie będzie duszą towarzystwa. – Rzucił Ren, wciskając plecy w oparcie krzesła.

- Ale co to ma wspólnego z tobą? – Anna zmarszczyła ze zmartwieniem brwi.

- Co to ma wspólnego ze mną? – To pytanie padło z ust Itachi’ego. Wszyscy spojrzeli na niego. – Wybaczcie, bardzo was lubię i jesteście dla mnie jak rodzina, ale… Przecież wiecie że ja nie bawię się w te szamańsko-demoniczne gry. Więc dlaczego mnie w to wtajemniczacie? Chcę normalnego życia, a mam wrażenie, że przez was zostanę wciągnięty w coś naprawdę wielkiego.

- To nie są gry i zabawy Itachi, a twój wzrok może nam pomóc w pokonaniu największego wroga. Shariingan jest niezwykle potężny, wiesz o tym. Dowiadywałam się ostatnio o twojej umiejętności i gdybyś ją polepszył, dorównałbyś potędze demonom. Musisz zacząć trening. – Aya spojrzała poważnie na Uchihę.

- O czym ty mówisz? – Wzrok Morri sprawił, że po czole przewodniczącego szkoły spłynęła zimna kropelka potu.

- Datenshi nie zginął w walce ze mną. Został znów zapieczętowany w Itamishi, dzięki czemu Jikon odzyskał swoją poprzednią, „dobrą” formę. A Itamishi jak wiadomo znajduje się z innymi czteroma mieczami w moim ciele.

- Zaraz, chwila, moment… - Hao pokręcił głową z niedowierzaniem. – W lesie powiedziałaś mi, że Itamishi się przebudził… Co miałaś na myśli?

Aya przez dłuższy moment milczała. Cisza jednak ją przytłaczała. Dzwoniła w uszach i ściskała za serce.

- Możliwe, że Datenshi powróci. Powróci w moim ciele. – Aya pociągnęła za dekolt T-shirtu jaki przyniosła jej Anna. Odsłoniła małą, czarną plamkę, która była doskonale widoczna na jej jasnej cerze. – Od pewnego czasu czułam dyskomfort z powodu noszenia miecza, ale dziś nastąpiło apogeum. Itamishi się przebudził i to dowód. Teraz będzie mnie zżerać, aż nie zamienię się w…

- To niemożliwe! – Hao uderzył rękoma w stół, jednocześnie wstając z krzesła.

- Nie można tego jakoś zatrzymać? – Yoh zmarszczył brwi.

- Nie możemy wyjąć z ciebie tego miecza? – Do dyskusji przyłączył się Ren.

- To nie takie proste. Coś trzeba by było z nim zrobić. Itamishi ma wielką destrukcyjną siłę. Zniszczy każdego kto go przejmie.

- Wiedziałaś o tym, a mimo to zgodziłaś się na zapieczętowanie go?! – Hao spojrzał z wyrzutem na ukochaną.

- A co ja miałam robić!? Przypominam że sytuacja była podbramkowa! Po za tym mam większe prawdopodobieństwo przetrwania niż ktokolwiek inny! Cztery miecze Wielkiej Piątki nieco niwelują działanie Itamishi.

- Nieco niwelują? To co takiego się stało, że on nagle się przebudził? – Asakura miał żal do ukochanej, że wcześniej z nim o tym nie rozmawiała. Wiedział że Itamishi ma ogromną moc, że każdy z tych mieczy ją ma. Myślał jednak, że zapewniają one dziewczynie bezpieczeństwo. Nieśmiertelność! Dlatego był w stanie to w łatwy sposób zaakceptować. Teraz jednak sytuacja obróciła się o 180 stopni.

Morri milczała. Opuściła głowę. Bo co by tu powiedzieć przyjaciołom? Że zwątpiła w siebie? W swoje istnienie? Że przestała widzieć sens ich przyjaźni? Że marność ludzkiej egzystencji zaczęła ją przerastać? Że zaczęła bać się samotności i śmierci? Że nagle zrozumiała, jak bardzo puste jest życie nieśmiertelnej osoby?

Aya postanowiła zupełnie zignorować to pytanie.

- Jeśli zamienię się w Datenshi będziecie musieli ze mną walczyć. To na pewno nie będzie proste… Ale pok…

- O czym ty mówisz Aya?! – Hao złapał dziewczynę za ramiona. – Myślisz że staniemy z tobą do walki?!

- A jakie mamy wyjście? Już się stało. Nie mam pojęcia co teraz robić! Jedyne co mogę to przygotować was na walkę! – Morri patrzyła pewnie w oczy ukochanego.

- Może poradź się kogoś! Jikon, czy Wyrocznia… Oni muszą coś wiedzieć!

- Nikt nie wie jako pokonać Itamishi. Go się nie da pokonać. Jest zbyt silny. Można go jedynie pieczętować, tak jak właśnie ja to zrobiłam.

- Nie ma rzeczy niepokonanych. – Yoh chciał jakoś załagodzić sytuację. Uśmiechnął się przyjacielsko i mówił spokojnym, kochanym głosem, którym tylko on umiał się posługiwać. Spojrzał na brata i Ayę ciepłym spojrzeniem. – Mówiono, że Zeke jest niepokonany, ale razem udało nam się go powstrzymać, więc…

- Skoro nie ma rzeczy niepokonanych, nas też da się pokonać. – Błękitnooka prychnęła głośno, burząc tą przyjemną aurę, którą stworzył młodszy Asakura. – I tą rzeczą jest właśnie Itamishi, a raczej zrodzony z niego Datenshi. Nie mamy szans na pokonanie go z mocami jakie macie teraz.

- Więc zaczniemy trenować. – Tym razem głos zabrała Kenami. Wzrok wszystkich skupił się na niej. Mimo napiętej atmosfery, Kitsune siedziała uśmiechnięta, ale z dziwnym smutkiem w oczach. Spojrzała na Ayę. – Masz przed sobą najlepszych szamanów na świecie. Pokonaliście Zeka! I już raz udało wam się pokonać Datenshi. I mimo, że to było rozwiązanie chwilowe… Udało wam się! Wtedy zrobiłaś to sama. Teraz zabierzemy się za to wszyscy. Anna studiuje księgę, którą jej dałaś na urodziny. Może tam coś znajdziemy? Możesz się wybrać do Kinhon, albo pogadać ze swoimi przyjaciółmi demonami. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz! Możesz bać się śmierci, ale nie zapomnij, że przyjaźń nie umiera nigdy!

Aya ze zdumieniem patrzyła na przyjaciółkę. Pośpiesznie podeszła do Kitsune. Objęła ją od tyłu i mocno przytuliła.

- Głupia jesteś… Nie wiecie na co się piszecie…

- No właśnie coś tak przeczuwałam, że z wami będą same problemy! – Zaśmiała się szatynka. Po chwili mruknęła z niezadowoleniem, kiedy Ren dał jej mocnego pstryczka w czubek głowy. Aya od razu zaczęła masować bolące miejsce przyjaciółki.

- Za co? – Mruknęła cicho zielonooka.

- Z kim tu są problemy, co? – Tao mono zmarszczył brwi.

- Właśnie! Kenami, jeśli coś się stanie z tym… - Aya odsunęła się od dziewczyny i położyła dłoń między piersiami. - …to nie będę w stanie walczyć z Kuroi Kitsune! Obiecałam ci pomóc, a…

- Nie musisz się tym przejmować, znalazłam inne wyjście. – Zielonooka wyszczerzyła swoje ząbki w szerokim uśmiechu.

- Co? – Wszyscy spojrzeli na nastolatkę jak na kosmitkę. Tylko Ren’a ta wiadomość nie zdziwiła. Założył ręce na piersi i westchnął głośno, ciężko opierając się o krzesło.

- Zobaczycie niedługo! – Kitsune uśmiechnęła się wrednie i chytrze zarazem. Taki wyraz twarzy sprawił, że nawet po plecach jej przyjaciół przeszły ciarki.

Za to Kenami była pewna siebie, jak jeszcze nigdy.

I tylko problem Ayi, zepchnął jej radość i triumf na dalszy plan. A miała nadzieję, że będzie się mogła teraz skupić na spokojnym życiu z przyjaciółmi!

Chyba obie z Ayą mocno się pomyliły, co do życia w Akumine...

~*~ENDING~*~

Tiffany przebudziła się w nocy. Wstała z łóżka z zamiarem udania się do łazienki, ale coś odwróciło jej uwagę. Poczuła chłodny wiaterek na ciele, więc od razu spojrzała w stronę okien. Drzwi balkonowe były uchylone.

Od razu zauważyła postać stojącą na zewnątrz. Po ocenie stanu łóżek nie trudno było dowiedzieć się, kto tam stoi.

- Tiff? – Usłyszała cichy głos pochodzący zza uchylonych drzwi.

- Wstałam tylko do łazienki, nie chciałam cię przestraszyć. – Ruda podeszła do balkonu.

- Nie przestraszyłaś. – Skwitowała zielonooka. Przez chwilę między dziewczynami trwała niezręczna cisza.

O dziwo to Angielka postanowiła odezwać się pierwsza.

- Dlaczego tu stoisz? Powinnaś spać. Dużo ostatnio pracujecie przed głównym koncertem…

- Nie mogę spać, a na podwórku lepiej mi się oddycha. – Kitsune uśmiechnęła się lekko. Była blada, bledsza niż zazwyczaj.

- Chyba ostatnio w ogóle nie czujesz się dobrze. Źle wyglądasz. – Red już zupełnie wyszła z pokoju i stanęła obok koleżanki. Nie patrzyła jednak na nią. Obserwowała usłane gwiazdami niebo, a jej oczy zaświeciły jasnym blaskiem. – Piękne…

Kenami, która patrzyła w głąb lasu, teraz podniosła wzrok. Uśmiechnęła się lekko.

Obie przez dłuższy czas stały w ciszy.

- Cokolwiek ukrywasz, przestań. – Głos zielonookiej był cichy, ale pewny.

- Co? – Red spojrzała zdziwiona na szatynkę.

- To co usłyszałaś. Cokolwiek ukrywasz przestań. Wiem, że nie pojawiłaś się w Akumine przez przypadek. Nie wierzę w przypadki. Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu i ty też masz swój. Jak na razie pozwolę ci grać w twoją grę, ale pamiętaj… - Kenami nachyliła się w stronę lokatorki. Spojrzała głęboko w jej oczy. Czuła się jak drapieżnik, który dorwał swoją ofiarę. W wielkich oczach Tiffany zobaczyła strach. -  Jeśli tylko zagrozisz mojej rodzinie… Zabiję cię. Nie wiem dla kogo pracujesz i jakie masz intencje, ale kiedyś będziesz musiała wybierać, my albo oni.

Kenami uśmiechnęła się złowrogo. Tiff nieco zaskoczona tym wyznaniem, powoli wyprostowała się. Spojrzała odrobinę pewniej na Kitsune, ale nadal w jej oczach czaił się strach.

- Nie mam pojęcia o czym ty mówisz. Nie dziwne, że w całej szkole się z ciebie śmieją. Udajesz, że jesteś straszna, a tak naprawdę jesteś zwyczajną dziwaczką z poprzestawianymi w mózgu klepkami. Nie nadajesz się do życia w społeczeństwie, zaczynam się ciebie bać, dziwadle! Masz wzrok jak jakiś potwór! Idź się leczyć!

Tiffany mimo poprzedniego strachu teraz przejęła kontrolę nad rozmową. Odwróciła się napięcie i wyszła z balkonu. Poszła do łazienki.

- Nie słuchaj jej Kenami~chan. - Obok nastolatki zmaterializował się Bason. Dziewczyna uśmiechnęła się krzywo.

- Mam wzrok jak potwór… Mimo wszystko to boli…

- Red gada co jej ślina na język przyniesie. Przestraszyłaś ją, nie wiedziała co powiedzieć więc…

- Właśnie Bason, przestraszyłam ją. Ja przecież nie jestem pewna czy ona jest jakimś szpiegiem. To tylko moje domysły, a napadłam na nią… Ale cały czas myślę o tym wszystkim. Chciałam dzisiaj powiedzieć im o mojej… Chorobie, ale… Nie mogę zrobić tego teraz. Muszę chronić Ayę. Nie może się teraz denerwować. Dlatego obecność Tiff mnie tak drażni. Ona wszystko burzy…

-  Ostatnio gorzej się czujesz, prawda?

Bason przyjrzał się uważnie nastolatce. Ta spięła się od razu i spuściła głowę. Przez dłuższą chwilę milczała.

- Mówiłeś dla Ren’a?

- Nie, ale on to widzi, nie muszę mu mówić.

- Aż tak ze mną źle? – Kitsune zaśmiała się głośno.

- Po prostu nie nadwyrężaj się. Mistrz Ren się strasznie martwi. Mam nadzieję, że nie masz zamiaru brać udziału w walce, w razie gdyby…

- Bason, czy mam zamiar? Nie kpij… Nie dam rady walczyć. Wiem, że już nie ma dla mnie ratunku, ale nie wiem ile tak pociągnę. Wiem, że muszę się trzymać, ale co innego brać udział w lekcji japońskiego, a co innego walczyć z demonicznymi mieczami. Gdzie ja się pcham..? – Dziewczyna pokręciła z politowaniem głową. Oparła się o poręcz balkonu.

- Nie martw się. Będąc duchem dołączysz do naszej drużyny.

- Naszej drużyny? – Kenami spojrzała pytająco na wojownika.

- Drużyny Duchów. – Bason spojrzał w górę, podziwiając migoczące na niebie gwiazdy.

Kitsune zaśmiała się smutno.

- Mam nadzieję, że będę lepszym duchem, niż byłam człowiekiem.

- Jesteś dobrym człowiekiem. Na pewno lepszym niż wódz mojego wojska. Ten to był dopiero straszny… - Wojownik aż zadrżał na samo wspomnienie.

Zielonooka zaśmiała się wesoło.

Spojrzała w gwiazdy.

Może śmierć wcale nie będzie taka zła?

Kenami: Tadam! Nowy odcinek! :D

Aya: No, no, no… Prawie rok, dobry masz time!

Kenami: Nie czepiaj się ;_;

Hao: Ona się nie czepia, a stwierdza fakt, a że robi to ironicznie…

Kenami: No wiem, wiem! Już teraz nie obiecuję, że rozdział będzie za tydzień czy dwa, ale postaram się wrzucać jak najczęściej!

Ren: U ciebie często to raz na rok…

Kenami: No przepraszam przecież no! ;_;

Anna: Ja ci wybaczam, nie wiem jak czytelnicy…

Kenami: Moi czytelnicy są wspaniali! Dziękuję Wam wszystkim za komentarze, pod moim ostatnim „wylewnym” rozdziałem! Jesteście niesamowici!

Szczególne podziękowania dla:

Klaudia12345

Frankiee9669

DESTINO†

Lacerta Lovegood

Ahsoka Gehabih

Wasze komentarze dodały mi dużo otuchy i… Zrobiło mi się tak miło na serduszku! *-*

Cóż mogę jeszcze dodać… Mam nadzieję, że odcinek się podoba, i że mimo długiej przerwy nadal macie ochotę na przygody naszej paczki!

Przepraszam, że te rozmowy takie krótkie, ale… Wyszłam z wprawy! ;_;

Więc jak na razie…

Ja ne!