piątek, 29 marca 2013

Odcinek 13: Ukarani!




~*~OPENING~*~


          
Tydzień minął niespodziewanie szybko. Oprócz kilku kartkówek, nic się specjalnego nie wydarzyło. W sobotni ranek nastolatkowie z pokoju numer 6 i 9, zostali brutalnie obudzeni o piątej rano, aby móc dojechać w umówione miejsce na czas. Nie ukrywając nie byli zadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale co mogli zrobić? Musieli się poddać zasłużonej karze. Do przedszkola dojechali busem, którym kierował Jiraya. Był uśmiechnięty od ucha do ucha, widocznie zadowolony ze swojego genialnego pomysłu.
Będąc na miejscu, wysiedli przed wóz. Im oczom ukazał się dwupiętrowy budynek o żółtej barwie z czerwoną dachówką. W dużych oknach były wywieszone kolorowe rysunki i wycinanki. Wokół przedszkola rosło kilka drzew oraz piękny wielkokwiatowy ogród. Całości pilnował drewniany płot, który uniemożliwiał dzieciom wyjście poza plac budynku. Na "murze" była wywieszona tabliczka z nazwą "Przedszkole Słoneczko".
 - Chwytliwa nazwa - uśmiechnęła się Aya. Ubrana w czarne, krótkie spodenki oraz czerwoną bluzkę z napisem "I eat.." i narysowanymi równymi słodyczami, stworzonymi z robaczków i innych obrzydliwych rzeczy. Hao kupił ją ukochanej, chociaż ona zupełnie nie rozumiała dlaczego wybrał akurat taki wzór.
- E tam, słoneczko jest już nie modne, teraz rządzi lokomotywa - zaśmiał się starszy Asakura. Objął Ayę ramieniem. Ubrany w jasne spodenki do kolan oraz bluzkę w niebiesko czerwone paski.
- O jakim ty słoneczku mówisz? - zapytała i zaczepnie trąciła go ręką w brzuch.
- O jakiej lokomotywie? - zawtórował szwagierce Yoh, który był ubrany podobnie jak brat, jedynie różnił się barwą, zamiast niebieskiego koloru na jego bluzce widniała zieleń.
- No o takiej ludzkiej. Ostatnio widziałem w Internecie... Zresztą nieważne. Internet to straszne, ciemne miejsce... - długowłosy złapał się za ramiona, przytulając się sam do siebie.
Reszta zaśmiała się głośno.
- Tylko w środku zachowujcie się jakoś tak... Normalniej... - poprosił Jiraya patrząc na swoich podopiecznych.
- Że niby co, zachowujemy się jakoś nienormalnie? - zapytała Kenami, która miała na sobie granatową krótką spódniczkę, białą bluzkę i malinową bluzę z krótkim rękawem i kapturem.
- Mogę nie odpowiadać na to pytanie? Tak z przyzwoitości? - poprosił Jiraya.
- No wiesz! - krzyknął Ren. Stał w oliwkowych spodniach, pomarańczowej bluzce, a na nią zarzuconą białą koszulę bez rękawów - Uważam się za jak najbardziej normalnego człowieka!
- A ja mogę nie komentować TEGO? - zapytała Aya z wrednym uśmieszkiem.
- Możesz... - warknął Tao.
- Spokojnie, nie denerwuj się tak - poprosiła stojąca obok Anna. Poprawiła swoją granatową sukienkę, na którą miała założony błękitny sweterek. Średnio uśmiechał jej się dzień spędzony na niańczeniu dzieci. Nigdy za bardzo nie miała dobrego kontaktu z maluchami, a tutaj? Tak nagle ma być opiekunką?
- A czy nam tu kogoś nie brakuje? - zapytał Itachi rozglądając się dookoła. Miał na sobie białą bluzkę, czarną bluzę i ciemne rurki. Dokładnie ich wszystkich policzył i na zewnątrz z samochodu wyszło tylko osiem osób. Przyjaciele bacznie rozejrzeli się dookoła. W końcu Kenami uderzyła się otwartą ręką w twarz. Weszła do busa, po czym wyprowadziła za rękę zaspaną Vitsumi, uczesaną w dwa kucyki. Dziewczyna przetarła zaspane oczy, nie wiedząc za bardzo co się dzieje. Miała na sobie ceglastą bluzkę z nadrukowaną na niej ciemną szpilką, do tego czarną, krótką spódniczkę z falbanek i glany.
- Chyba zasnęłam... - powiedziała niepewnie, a każdy zaczął się śmiać.
- Tak, zasnęłaś - przytaknął jej Hao.
          Nagle brama się otworzyła i wyszła przed nią niewysoka kobieta, o blond włosach i brązowych oczach, ubrana w brązową garsonkę. Tak na oko miała jakieś trzydzieści pięć - czterdzieści lat.
- Witaj Jiraya! - podeszła do mężczyzny i rzuciła się mu na szyję. Mocno przytuliła - Ciesze się, że mogłeś mi pomóc!
- Witaj Suu, wyglądasz pięknie jak zawsze! Tak, to moi najlepsi uczniowie, którzy zgłosili się do tego zadania - wyjaśnił nauczyciel.
- A my tu przypadkiem nie jesteśmy za karę? - zapytała na głos Aya. Po chwili tego pożałowała, bo szarowłosy nadepnął jej mocno na stopę. Ta pisnęła cicho.
- Jesteśmy najlepszymi uczniami... Jiraia~sensei znów darzy mnie szacunkiem i zaufaniem! - zaszczebiotał Itachi.
- A nie dziwi cię fakt, że jesteśmy tu za karę? On nas po prostu wykorzystuje - prychnął Ren - Kto normalny zgłosiłby się do dobrowolnego pilnowania bandy smarkaczy...
- Niszczysz marzenia - westchnął ciężko brunet.
- Oj tam, mogło być gorzej... - machnęła ręką Kenami - Mogli nas wywieźć na jakąś Syberię czy coś...
- Tobie to by się przydał survival, wredna bestio - prychnął Ren.
- Ale tylko z tobą - pokazała mu język nastolatka.
- Chodźcie, pokażę wam co będziecie robić - uśmiechnęła się do nich kobieta.
Wprowadziła całą dziewiątkę do środka budynku. Kolorowe ściany były urozmaicane różnymi rękodziełami maluchów. Dyrektorka zaprowadziła młodzież do gabinetu rady pedagogicznej. Tam mogli swobodnie usiąść na wielkiej kanapie i wysłuchać wszystkiego, co dorośli mają im do powiedzenia.
- Dobra, to teraz się pogrupujemy. Będziecie opiekować się czterema grupami po dwie osoby w każdej sali -  powiedziała przyjaźnie blondyka.
- Już was pogrupowałem, Morri z Asakurą, Anna z Asakurą... - zaczął wymieniać Jiraya.
- Którym? - zapytały razem dziewczyny.
- Obojętne... Tao z Kitsune i moja gwiazdeczka Uchiha z panienką Yumenai!
- CO?! - krzyknął Ren.
- Dla was Uchiha i Yumaenai przygotowałem grupę specjalną - ostatni wyraz powiedział złowieszczo.
- Dlaczego dla nas?! - zapytała oburzona Vitsumi
- Tobie za ucieczkę - powiedział Jiraya pokazując palcem na Itachiego, po czym przeniósł dłoń na dziewczynę - A tobie za kradzież wozu.
Mówił przyciszonym głosem, aby Suu tego nie usłyszała.
- Sąd o tym wiesz?! - zdziwiła się Aya.
- Mam swoje źródło informacji - uśmiechnął się triumfalnie mężczyzna.
- Ale to nie ja go ukradłam, Kenami go odpaliła! - zaprzeczyła zielonooka.
- No i za karę jest w parze z Tao..
- To dla kogo to ma być kara!? - oburzył się chłopak.
- Dla was wszystkich do jasnej cholery! - warknął cicho mężczyzna. Spojrzał z wrogością na swoich podopiecznych - Teraz uspokójcie się i posłuchajcie w końcu co ma wam do powiedzenia pani dyrektor...
- Oj, nie bądź taki surowy, Jiraya... - blondynka machnęła lekceważąco ręką. Po chwili podeszła do biurka i podała nastolatkom kartki z planem dnia - Rozpisałam wam wszystko, dostosujcie się do tego proszę. Macie już jakieś doświadczenie w styczności z dziećmi?
- Nie - odpowiedzieli chórem.
- Znaczy ja mam młodszego brata... - powiedział niepewnie Itachi.
- Ty masz młodszego brata? - zdziwiła się cała reszta.
- No. Nie wiedzieliście o tym? - zapytał Itachi patrząc po twarzach pozostałych.
- Więc... Mogę mieć tylko nadzieję, że sobie poradzicie... Zaraz wam wszystko dokładnie wyjaśnię - powiedziała kobieta uśmiechając się do młodzieży. Zaczęła opowiadać im co muszą robić, jakie wykonywać obowiązki i jak nie zwariować z gromadą dzieciaków na głowie. Każda grupa była piętnastoosobowa, czyli po niecałe osiem dzieci na głowę.
          Dyrektorka po wszystkich instrukcjach dotyczących opieki, a także pokazaniu pomieszczenia w którym młodzież będzie mogła sobie zrobić herbatę lub kawę oraz zrobić coś jeść, musiała się już zbierać. Zostawiła wszystko pod opieką nastolatków, żegnając się z nimi przyjaźnie.
- Jiraya~sensei, naprawdę mogłeś coś chwytliwszego wymyślić niż to niańczenie - prychnął gniewnie młody Tao.
- Nie narzekaj, nie będzie aż tak źle! - uśmiechnął się życzliwie Hao.
- No właśnie o to chodzi, cały dzień do dupy! A mógłbym poćwiczyć, albo coś... - Ren traktował swoją karę bardzo lekceważąco - Jeszcze cały dzień muszę spędzić z nią...
Złotooki spojrzał na Kenami. Dziewczyna właśnie szeptała coś na ucho Ayi. Obie zaśmiały się głośno.
- Oj przestań już - długowłosy przewrócił oczami - A może to dobry znak i w końcu przestaniesz uważać ją za psychopatkę...
- Ale ona jest psychopatką i udowodnię ci to! Kiedyś... - to słowo powiedział nieco ciszej, niepewnie.
- Jasne, jasne... - starszy Asakura pomachał ręką , lekceważąc rozmówcę. Podszedł do Morri. Stanął za jej plecami i objął ją w pasie - Będziemy razem...
Szepnął jej na ucho.
- Ja myślałam, że już jesteśmy razem - zaśmiała się. Odchyliła głowę kładąc ja na ramieniu szatyna.
- Idiotka... - Hao pocałował dziewczynę delikatnie w usta. Przerwał jednak podnosząc wzrok. Zauważył, że Jiraya idzie w stronę wyjścia.
- A ty gdzie!? - zawołała brunetka wyrywając się z objęć chłopaka.
- Jak to gdzie? Tu nieopodal jest sauna, idę się zrelaksować. To ma być kara dla was nie dla mnie więc... - zaczął szarowłosy, ale coś mu nie dało dokończyć.
- To Jiraya~sensei nie będziesz nam pomagał?! - zapytał zdziwiona Itachi.
- Chyba żartujecie? Co za idiota zostałby dobrowolnie z bandą rozszalałych dzieci? Ale ze mnie szatan, zostawiam was tutaj samych. Haha! - zaśmiał się mężczyzna, po czym wyszedł z przedszkola głośno gwiżdżąc.
- On... On nas porzucił! - krzyknął przerażony Uchiha.
- Stary, wyluzuj... Wróci o szesnastej żeby nas zawieść do akademika - uśmiechnął się rozbrajająco Yoh i założył ręce za głowę.
- Chyba musimy iść przypilnować dzieci, nie? - zaczęła temat Aya.
- Już czekają w salach... Chodźmy - uśmiechnęła się uroczo Kenami, po czym ruszyła na główny korytarz, z którego można było przejść do sali lekcyjnych. Każdy spojrzał po sobie z niepewną miną.
- No to... Do zobaczenia na przerwie! - Morri pomachała reszcie. Złapała Hao za rękę i pociągnęła w stronę odpowiednich drzwi.
- Tak.. Do zobaczenia - Anna również nie zamierzała już tracić czasu. W końcu nie wiadomo, co teraz kombinują te małe potworki.
- Powodzenia Onee~chan! - Kenami puściła oczko przyjaciółce.
- Tak.. Przyda się - zaśmiała się czerwonowłosa - Wzajemnie.
- Arigato! Chodź, Tao~kun - powiedziała zielonooka, nawet nie patrząc na chłopaka. Po prostu otworzyła drzwi i weszła. To że nie zamknęła wejścia prosto przed nosem złotookiego, Ren odebrał jako szansę na przeżycie tego dnia.
- Na nas też pora Uchiha~semapi - dopiero kiedy ostatnia dwójka zniknęła z pola widzenia, Vitsumi obróciła się w stronę bruneta. Zmarszczyła brwi. Itachi stał nieruchomo patrząc z przerażeniem przed siebie - Uchiha~semapi?
Powtórzyła. Podążyła wzrokiem za chłopakiem. Aż drgnęła. Do pokoju gdzie mieli nauczać prowadziły drzwi pomalowane na czarno udekorowane białymi czaszkami.
- To jest ten czas, kiedy możemy uciec... - zaproponowała niepewnie dziewczyna.
- O nie, Yumenai~san! Nie zawiodę Jirayi~sensei! Wypełnię moje zadanie! - powiedział dumnie Itachi, po czym złapał nastolatkę za rękę i pociągnął w stronę drzwi.
- A plunąć na Jirayę! Ja chcę żyć, jeszcze tyle przede mną... Wieczorem się umówiłam z Deidarą, chce przeżyć do tego czasu! - zawyła żałośnie zielonooka. Było jednak za późno na żale. Itachi otworzył drzwi, a za nimi, znaleźli piekło...
          Aya weszła do środka pomieszczenia. Stanęła przed wejściem i aż jej zabrakło tchu w piersiach. Sala była cała wypełniona światłem. Żółte ściany ładnie komponowały się z pomarańczowym dywanem. Wszędzie wisiały kolorowe obrazki i rysunki, tworzone przez wychowanków. Pod wielkimi oknami stały stoliki z krzesłami, przy których dzieci mogły jeść i wyżywać się artystycznie na kartkach. Pod ścianami były poustawiane półki z różnymi zabawkami, książkami, misiami, przyborami do zajęć i wszystkim co tylko może być potrzebne do zajmowania się maluchami. W jednym z rogów stało biurko i krzesło dla wychowawcy. Na miękkim puchatym, dywanie siedziały dzieci. Sześć dziewczynek i osiem chłopców. Wszystkie maluchy grzecznie rozmawiały między sobą, bawiły się zabawkami z niższych półek. Kiedy jednak nastolatkowie weszli do sali wszystkie pary oczu przeniosły się na nich. Aya uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Ohayo! Nazywam się Morri Aya, a to Asakura Hao. Dzisiaj będziemy waszymi opiekunami - powiedziała kłaniając się lekko.
Długowłosy stał za nią dumnie wyprostowany. Wyszczerzył swoje ząbki do dzieci i pomachał im niepewnie ręką. Maluchy zaczęły się uśmiechać, po czym ponownie zajęły się zabawą.
- I to już, cała nasza praca? - zaśmiał się lekko długowłosy.
- No co ty! Dzieci, zaraz się znudzą sobą i trzeba będzie im coś wymyślić - wytłumaczyła.
- Ale z ciebie znawczyni... Aya... Ale czy nam kogoś nie brakuje? - zapytał zamyślony.
- Co masz na myśli?
- No miało być piętnaście osób... A jest osiem chłopców i sześć dziewczynek - przekalkulował sobie w głowie Hao.
- Wyższa matematyka - błękitnooka na chwilę zamyśliła się, po czym złapała Asakure za bluzkę - Matko już zgubiliśmy jedno dziecko! Nie nadajemy się na rodziców!
Powiedziała przerażona.
- Uspokój się, Aya~chan... - zaśmiał się czarnooki. Złapał ukochaną za nadgarstki - Może jest chore?
- To jeszcze gorzej... - westchnęła ciężko Morri. Podeszła do biurka. Znalazła na nim listę dzieci, należących do tej grupy. Zaczęła czytać po kolei nazwiska uczniów, najpierw po cichu tylko dla siebie. Potem zaczęła robić do głośno, czekając na odpowiedzi nieletnich - Takano Nana. Takano Nana?!
Zawołała nieco głośniej, myśląc, że zabawiona dziewczynka może nie słyszeć jej głosu. Nagle poczuła zimny uścisk dłoni na swojej łydce. Przerażona wskoczyła na krzesło, spojrzała w dół pod biurko. Zobaczyła tam małą dziewczynkę o białych, długich włosach i złotych oczach, która siedziała skulona, niemniej wystraszona niż błękitnooka. Po chwili dziewczynka położyła palec na swoich ustach.
- Ciii... - szepnęło dziecko. Aya zamrugała kilka razy przerażona. Po sali rozbrzmiał szczery śmiech Hao.
- Przestraszyłaś się dziecka? - zapytał nie dowierzając. Po tych wszystkich walkach, które przeszli w życiu, szatyn był pewien, że Morri ma mocniejsze nerwy. W zamian za naśmiewanie, dostał wściekłe spojrzenie ukochanej.
- O-Ohayo... - uśmiechnęła się brunetka, zeszła z krzesła i kucnęła obok dziecka - Ty jesteś Takan....
- Ciii...! - dziewczynka rozpaczliwie przyciskała palec do ust.
Aya westchnęła głośno.
- Hao, zajmij się dalszą listą... I zajmij ich czymś... - poprosiła chłopaka, ten tylko kiwnął głową ze zrozumieniem. Brunetka natomiast zaczęła wciskać się pod biurko. Na szczęście było tam na tyle dużo miejsca, że zmieściły się we dwie - Dlaczego mam być cicho Tak...
- Ciiiiii! - już prawie krzyknęło dziecko, po czym zakryło usta dłońmi.
- Już chyba rozumiem... Więc mam nie mówić twojego nazwiska, tak? - zapytała Aya z miłym uśmiechem. Dziewczynka tylko kiwnęła główką na "tak" - Boisz się mnie?
Białowłosa pokręciła przecząco głową.
- Więc czego, ktoś ci dokucza? - dopytywała błękitnooka, patrząc z przyjaznym wyrazem twarzy na złotooką. Dziewczynka nie wykonała żadnego gestu, siedziała w skupieniu. Trwało to dłuższą chwilę, aż w końcu głośno krzyknęła, wybiegła pośpiesznie spod biurka.
- Cze-czekaj! - powiedziała Aya, ale zaprzestała swoich ruchów. Poczuła coś dziwnego. Zimne dreszcze przeszyły jej po plecach, a z czoła spadła kropla potu. Wyczuła ducha. Silnego, napełnionego negatywnymi emocjami, który był tutaj w okolicy.
- Aya~chan, też to poczułaś, prawda? - zapytał Hao, który nachylił się nad biurkiem. Morri nie spodziewając się, że ktoś zacznie do niej mówić podskoczyła nerwowo, a że siedziała pod blatem, uderzyła się w głowę - Nic ci nie jest?
- Nie... - jęknęła żałośnie - Gdzie pobiegła Takano?
- Właśnie wbiegła do szafy - zakomunikował szatyn - Trzeba będzie znaleźć tego ducha, nie? Pewnie to ma coś wspólnego z dziwnym zachowaniem tego dziecka...
- Pewnie tak - zgodziła się z nim Aya, wychodząc spod biurka. Ruszyła w stronę szafki, w którą przed chwilą wbiegła złotooka - Zostaw to mnie!
- Dobrze - Asakura kiwnął głową, po czym podszedł do reszty maluchów, proponując im zajęcia z malowania. Dzieci zareagowały dość entuzjastycznie, gdyż od razu podbiegły do stolików i usiadły przy swoich miejscach. Teraz Asakura musiał znaleźć jakieś kartki i przybory do malowania.
          Aya w tym czasie podeszła do szafki w której ukryła się Nana. Morri uśmiechnęła się przyjaźnie do dziewczynki. Złotooka siedziała wśród dużych pluszaków wciskając się w nie. Patrzyła przestraszona na brunetkę.
- Nie musisz się bać - zapowiedziała Morri, po czym spojrzała prosto w złote oczy dziewczynki - Widzisz duchy prawda? To przez nie tak drżysz?
Nana spojrzała zszokowana na błękitnooką.
- Wierzysz w duchy? - zapytała cichutko, niepewnym głosikiem.
- Wierzę - kiwnęła głową Aya - Nawet znam parę bardzo miłych duchów, nie musisz się ich bać.
- Duchy są złe - szepnęło dziecko i wcisnęło się dalej w pluszaki, tak ze ledwie było ją widać.
- Nie masz racji, one z natury nie są złe - uśmiechnęła się nastolatka. Wyciągnęła przed siebie rękę z postawionym małym palcem - Obiecuję ci, że jeszcze dzisiaj przepędzę od ciebie tego złego ducha.
- Obiecujesz? - szepnęła cicho dziewczynka.
- Obiecuję - Aya wyszczerzyła swoje ząbki. Złotooka złapała swoim małym palcem palec Ayi w geście zgodzenia się na taką umowę. Po chwili Nana rzuciła się na szyję brunetki, tuląc się do niej mocno. Morri uśmiechnęła się promiennie. Czuła się szczęśliwa, wiedząc że wzbudza zaufanie wśród dzieci i że może pomóc dziewczynce.
          Tymczasem Vitsumi i Itachi weszli do swojej sali. W pomieszczeniu było ciemno i strasznie cicho.
- To na pewno przedszkole? - zapytała cicho dziewczyna.
- Chyba - zmarszczył brwi nastolatek. Nagle piłka nożna uderzyła Uchihę w czoło - Ał! Kto to?!
- Ja! - po pomieszczeniu rozległ się donośny dziewczęcy głos. Ciemne rolety zostały podniesione, a do sali wpadło trochę światła. Ściany w pokoju miały niebieską barwę, jasne meble były popisane markerami, a zabawki na półkach połamane i pobrudzone. Na wymazanym farbami dywanie stało piętnaścioro dzieci w tym tylko jedna dziewczynka. To właśnie ona przemówiła. Miała ciemnofioletowe, poczochrane włosy sięgające trochę za ramiona, z grzywką zakrywającą połowę twarzy. Jej niebieskie oczy błyszczały z zadowoleniem. Była ubrana tak jak reszta dziewczynek w przedszkolu, w mundurek składający się z różowego sarafanu i białej bluzki pod spodem. Chłopcy mieli na sobie niebieskie ogrodniczki i taki sam jasny T-shirt. Wszyscy mieli białe bereciki, z różnymi kolorami wstążek odpowiednimi do płci.
- Powinnaś być grzeczną dziewczynką - pouczył ją Itachi z przyjaznym uśmiechem.
- Naprawdę? - zapytało dziecko ze smutną minką, podeszła do nastolatka.
- Tak, nie wolno rzucać w ludzi piłką - Uchiha oparł się rękoma o kolana.
- Przepraszam... - powiedziała ze skruchą dziewczynka, po czym zamachnęła się i kopnęła nastolatka z całej siły w piszczel - ...frajerze!
Po tym odbiegła, a za nią pobiegli chłopcy.
- Wszystko w porządku, semapi? - zapytała Vitsumi zdziwiona takim zachowaniem maluchów.
- Tak - jęknął chłopak.
Yumenai podeszła do biurka, na którym leżała lista uczniów.
- Omari Yumi... To chyba ta dziewczynka - powiedziała czerwonowłosa, po czym uśmiechnęła się szeroko - Buntowniczka. Lubię ją!
- Ledwie nie złamała mi nogi! - krzyknął brunet.
- Twój problem, ja się nie dam jej pomiatać - zapowiedziała dumnie zielonooka. Nagle coś jej się nie zgodziło. Spojrzała w dół. Jakiś chłopczyk leżał pod jej nogami i robił zdjęcie aparatem dla dołu jej spódnicy. Dziewczyna głośno krzyknęła. Chłopczyk wstał szybko. Zaczął uciekać przed rozzłoszczoną czerwonowłosą - Pozabijam was, demony!
Wrzasnęła wściekła. Za późno zauważyła, że inna para chłopców naprężyła przed nią skakankę. Nastolatka upadła na podłogę.
- Frajerka! - krzyknęła Yumi, po czym inne dzieci wylały na zdezorientowaną dziewczynę wiadro lodowatej wody.
- Sześcioletnie diabły... - warknęła czerwonowłosa - Uchiha~sempai, zrób... Coś...
Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła, że brunet leżał na podłodze związany skakankami i zakneblowany. W ustach miał głowę pluszowego misia. Zielonooka głośno przełknęła ślinę, czując iż zaraz podzieli jego los.
          Kiedy Itachi i Vitsumi przeżywali najprawdopodobniej najgorsze chwile swojego życia, Ren próbował znaleźć sobie miejsce. Westchnął głośno. Dzieci zajęły się rysowaniem, a on miał chwilę żeby odpocząć. Z początku myślał, że ta praca będzie prosta, ale mylił się. Nie wszystkie maluchy się słuchały, a wszechogarniający hałas działał mu na nerwy. Dlatego też większość prac zostawiał Kenami. Ona dobrze dogadywała się z dziećmi, jak nigdy była miła i przyjazna, więc nie miał się co martwić. Z nudów w rękach obracał kolorową kostkę Rubika, którą znalazł wcześniej w zabawkach. Próbował ją układać, ale nie za bardzo mu to wychodziło. Nie rozumiał dlaczego! W końcu jest bardzo inteligentną osobą. Stanął przodem do biurka i maksymalnie skupił się na zabawce.
- Tao~kun? - usłyszał nagle znajomy głos. Sześcian niezgrabnie wypadł mu z rąk. Upadł na biurko. Chłopak obrócił się. Zobaczył lekko uśmiechającą się Kenami.
- Co? - powiedział odruchowo, nieco gniewnie. Oparł się o stół za sobą, a ręce założył na piersi.
- Chciałam cię przeprosić - nastolatka patrzyła pod swoje nogi.
- Co? - powtórzył. Tym razem jego głos się zmienił. Był naprawdę zaskoczony. Otworzył szerzej oczy, aby po chwili zmarszczyć je w geście nie dowierzania - Kombinujesz coś, tak?
- Nie! - od razu sprzeciwiła się szatynka. Zaczęła machać w powietrzu rękoma, dając znak zaprzeczenia. Spojrzała nieśmiało na chłopaka - Nie byłam dla ciebie zbyt uprzejma...
- E, tam... Mam tylko napuchniętą nogę - powiedział z sarkazmem Ren, machając lekceważąco ręką, nawiązując do incydentu na kręgielni.
- Gomenasai - dziewczyna ukłoniła się - Ostatnio nie byłam sobą. Naprawdę szczerze cię przepraszam.
- Myślisz, że od tak wszystko zapomnę? Nie mogę ci zaufać, wi... - zaczął swój wywód Tao.
- To ironiczne - uśmiechnęła się niepewnie zielonooka prostując się.
- Niby co jest ironiczne? - zdziwił się Ren.
- Widzisz. Mówisz o zaufaniu. Vitsumi od początku chciała wam powiedzieć prawdę, ale wtedy zacząłeś węszyć i wsadzać nos w nie swoje sprawy. Stwierdziłam, że nie można ci ufać, Tao~san - Kenami spojrzała na złotookiego. Jej wzrok był bardzo dumny - Od razu cała wasza piątka została skreślona. Jestem przekonana, że gdybym zdradziła moją tajemnicę Morri~chan, od razu przekazałaby to reszcie. Na zaufanie, trzeba sobie zasłużyć, Tao~san.
- Więc... Gdybym nie zaczął się wami interesować poznałbym już całą prawdę? - zapytał niepewnie.
- Najprawdopodobniej, Tao~kun. Teraz jednak nic już nie możesz zrobić - powiedziała cicho. Odwróciła się, zrobiła kilka kroków. Westchnęła głośno, po czym znowu spojrzała na chłopaka - Zawieśmy tą naszą wojnę, przynajmniej na pewien czas. Co ty na to, Tao~kun?
- Niech będzie - prychnął Ren. W końcu i tak musiał czekać na telefon od Fausta, żeby mieć nowy punt zaczepienia. Nastolatka uśmiechnęła się do niego przymilnie, po czym odwróciła i w jakby w lekkim uniesieniu, podeszła do jednego z dzieci.
Ren westchnął głośno. Nie miał pojęcia, co jest nie tak z Kenami. Bo w sumie na co dzień była normalna. No może bardziej nieostrożna i niezdarna niż inne dziewczyny, ale nie wyróżniała się niczym innym niż swoim pechem. Tao odwrócił się. Chciał jeszcze trochę pobawić się kostką, zanim nerwy mu nie puszczą i nie roztrzaska jej o podłogę. Jego ręka drgnęła, a źrenice w oczach zmalały. Zrobił krok w tył. Każda ściana z zabawki była pokryta odpowiednim kolorem. Tak jakby zabawka sama się ułożyła.
- J-jak? - szepnął sam do siebie, po czym przeniósł wzrok na szatynkę - Jak?
          Anna spojrzała na dzieci rysujące przeróżne rzeczy. W przypadku dziewcząt były to najczęściej kwiatki lub kolorowe motylki, natomiast wśród chłopców panowała samochodowa moda. Uśmiechnęła się lekko, po czym jej twarz spoważniała.
- Też to czułaś, prawda? - zapytał Yoh, który stanął obok narzeczonej.
- Tak. Trochę mnie to zmartwiło - przyznała. Nie mogła uwierzyć, że jakiś wredny duch pojawił się w takim miejscu. To trochę obrzydliwe, straszyć małe dzieci. Dorośli nie rozumiejąc takich zjawisk popadają w depresje, a co mówić pięciolatek?
- Spokojnie, zajmiemy się tym, trzeba to coś przepędzić, nie? - zaśmiał się i objął ją ramieniem w pasie.
- Przestań, to niewłaściwe... - powiedziała nastolatka. Jej policzki zrobiły się czerwone.
- Czasem zachowujesz się jak mała dziewczynka, Aniu - Yoh puścił ukochaną. Pieszczotliwie wziął w dwa palce kosmyk jej włosów i zaczął się nim bawić - Dawno ich nie ścinałaś, prawda?
- Chcę mieć trochę dłuższe... Podobnie jak ty, nie? - uśmiechnęła się.
Nastolatek zachichotał.
- Nie mam co liczyć na to, że Hao zetnie włosy, to pomyślałem, że może ja coś zrobię ze swoimi...
- Będziecie wtedy do nierozpoznania. Nawet ubieracie się podobnie - spojrzała na narzeczonego z lekkim politowaniem.
- A co, boisz się że kiedyś nas pomylisz? - zapytał z nieukrywanym rozbawieniem.
- Idioto, ja cię nigdy nie pomylę! - powiedziała i stuknęła chłopaka łokciem w żebra. Zrobiła naburmuszoną minę - Jak w ogóle mogłeś o tym pomyśleć?! Tak naprawdę jesteście zupełnie inni, wiesz?!
- Naprawdę? - szatyn podniósł jedną brew.
- Tak! Hao uczy się pilnie, ty korzystasz z tego co on się nauczy, Hao chodzi spać o jedenastej, ty słuchasz muzyki do drugiej, Hao nigdy nie spóźnił się na lekcje, ty robi... - zaczęła wyliczać, ale coś jej przerwało. Yoh podstawił pod jej nos niewielkie, czerwone pudełeczko na prezent - Co to?
- Prezent dla ciebie. Żeby nie było, że wszystko co najgorsze ma drugi bliźniak - zaśmiał się wesoło Asakura.
Anna zdziwiła się niezmiernie, wzięła w swoje ręce pudełko. Otwrzyła je. Jej oczom ukazały się srebrne kolczyki w kształcie niewielkich serduszek z diamencikami w środku. Wpatrywała się w prezent osłupiona.
- Nie podobają ci się? - zapytał niepewnie Yoh, widząc że blondynka nie wykonuje żadnych gestów.
- Są wspaniałe - Anna spojrzała na szatyna z błyskiem w oczach. Od razu założyła biżuterię - Dziękuję, nie spodziewałam się tego...
- Nie masz za co dziękować - chłopak pocałował nastolatkę w policzek. Nie chcąc dostać od Kyoyamy, że tak nie wypada się zachowywać przy dzieciach, odszedł od niej i nachylił się nad jednym z rysujących dzieci.
Anna spojrzała na zegarek. Zaraz miała wybijać wpół do jedenastej. Zgodnie z planem o tej godzinie maluchy miały wyjść na podwórko. Kyoyama gwizdnęła w dwa palce.
- W dwuszeregu, zbiórka! - krzyknęła głośno. Wszystkie dzieci od razu odeszły od stolików i wyprostowane zatrzymały się przed blondynką. Anna przewróciła z politowaniem oczami. Złapała Yoh za rękę i wyciągnęła z szeregu przedszkolaków - Nie ty Koteczku... Dzieci, teraz wyjdziemy się pobawić na dwór! Wszystkich zapraszam na korytarz, aby nałożyć buty!
Nie ukrywając, Anna wzbudzała w nich ogromny respekt, więc żadne z maluchów nie dyskutowało. Dzieci ustawiły się parami, po czym spokojnie wyszły przed salę. Zaczęły się grzecznie ubierać.
- Dobrze sobie radzisz - uśmiechnął się Yoh, po czym podszedł do jednego chłopca i zaczął pomagać mu wiązać buta.
- Ty też - przyznała. Wyprowadzili maluchy na podwórko, za budynek przedszkola, gdzie stał plac zabaw. Pięciolatkowie od razu ruszyli do swoich ulubionych zajęć oraz przyjaciół z innych grup, gdyż na świeżym powietrzu bawiła się już grupa Hao i Ayi oraz Ren'a i Kenami. Cała czwórka siedziała przy drewnianym stole. Starszy Asakura miał na swoich kolanach białowłosą dziewczynkę, która niepewnie się w niego wtulała.
- Oho, widzę że przerzuciłeś się na jasnowłose - zaśmiał się lekko Yoh, podchodząc bliżej brata - Co to za księżniczka?
Złotooka patrzyła z lekką obawą to na jednego, to na drugiego Asakurę z dezorientacją w oczach. Po chwili uśmiechnęła się niepewnie. Młodszy podał dziewczynce rękę.
- Asakura Yoh - powiedział i lekko pocałował wierzch dłoni dziecka.
- Takano Nana - szepnęła dziewczynka, wtulając się bardziej w długowłosego.
- Może pójdę zrobić coś do picia? - zaproponowała Kenami - I tak będziemy ty siedzieć dobrą godzinę, jak nie więcej...
- Byłoby miło, Kitsune~chan! Ja chcę herbaty - poprosiła Aya.
- Ja też - zawtórowała przyjaciółce Anna.
- Tak samo - uśmiechnęli się bliźniaki.
- Napiłbym się mleka, ale nie będę wybrzydzać, więc herbatę - Ren wyciągnął się wygodnie na ławce.
- Hai!- uśmiechnęła się szatynka, po czym ruszyła w stronę budynku.
- Matko, żadnych kąśliwych uwag, dogryzania, wściekłych spojrzeń.. Cud! - zaśmiał się sarkastycznie Hao, mając na myśli zachowanie miedzy zielonooką a fioletowowłosym.
- Zamknij się Asakura - warknął Tao.
- Ej, grzeczniej!- rozkazała Aya - Dzieci tu są! A właśnie... Patrzcie, to jest ten duch, którego szukamy...
Morri wyjęła z kieszeni spodni zgiętą kartkę papieru, rozprostowała ją ładnie i pokazała reszcie. Na obrazku była nieudolnie narysowana kredkami podobizna Nany, a obok duża czarna postać w kapeluszu bez twarzy. Po prostu ciemna plama.
- To nam miało pomóc? - zapytał zdziwiony Tao.
- Takano~chan to narysowała - wyjaśniła Morri - Myślę, że jest szamanką, ale jest za mała żeby jeszcze coś robić... Znaczy, pewnie nie jest w szamańskiej rodzinie. Ona jeszcze nie wie, co to są duchy, myśli, że wszystkie są złe...
- To nonsens! - krzyknął Yoh.
- Wiem, dlatego też musimy pozbyć się tego ducha, obiecałam to tej małej - wyszczerzyła ząbki Morri - Plan jest taki, wy tu sobie siedzicie, a ja idę go poszukać!
- Ej to niesprawiedliwe! - pożalili się młodzi mężczyźni.
- Nawet jak Anna przywoła Amidamaru i resztę, nie macie broni, na nic się nie zdacie - wyjaśniła brunetka. Nagle całej szóstce po plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Błękitnooka rozejrzała się dookoła - Jest tu blisko...
Nana mocno wtuliła się w tors Hao, ten objął ją mocno ramionami.
- Spokojnie, przy nas ci się nic nie stanie - zapowiedział.
- Jest tu... - szepnęła dziewczynka.
Nastolatkowie rozejrzeli się dookoła. Aya przymknęła oczy.
- Wyczuwam go... Idę - powiedziała stanowczo, po czym ruszyła. Zdziwiło ją to, że to negatywne uczucie dobiega z wewnątrz przedszkola. Wbiegła do sali, gdzie powinni prowadzić lekcje Vitsumi z Itachim. Z pokoju uciekło czternastu chłopców, którzy wyglądali na przerażonych. Aya rozejrzała się po wnętrzu. Na środku dywanu stała mała dziewczynka, która płakała, jej ciałko lekko drżało. Fioletowowłoda obróciła się do Morri. Nastolatkę bardziej interesował jegomość stojący za dzieckiem. Był w czarnym płaszczu i kapeluszu, który zakrywał mu pół twarzy.
- Dlaczego...? - zapytała dziewczynka - Dlaczego on mnie nie chce zostawić?
Szepnęła cicho. Rękoma zaczęła wycierać swoje czerwone od płaczu oczy.
- Chodź do mnie... - poprosiła Morri., klęknęła i wyciągnęła dłonie do dziecka.
- Nie, on będzie zły... - zachlipała mała. Tak jak powiedziała Yumi. Duch objął ją rękoma, nie chcąc jej wypuścić.
- Eh, a chciałam załatwić to z tobą, sam na sam... - westchnęła Aya - Zamknij oczy maluchu.
Uśmiechnęła się do dziewczynki wstając. Omari posłusznie zamknęła ślepka. Morri gniewnie spojrzała na zjawę - Nie będę się z tobą bawić... Nie jesteś dla mnie przeciwnikiem...
Powiedziała. W mgnieniu oka znalazła się tuż obok ducha. Wystawiła przed siebie prawą rękę, z której wyskoczył Hichie. Wbiła go w zjawę, a ta automatycznie się rozprysła. Aya miękko wylądowała koło fioletowowłosej. Przytuliła do siebie dziecko. Dziewczyna wtuliła się w ramię błękitnookiej.
- Już, spokojnie... Już go nie ma - powiedziała uspokajająco błękitnooka, mocno tuląc dziecko. Podniosła ją do góry
Nagle w szafie coś zabrzęczało. Aya stanęła w pozie obronnej,nadaj trzymając na rękach Yumi. Drzwi mebla otworzyły się, a z nich wypadli opiekunowie tejże grupy. Vitsumi wraz z Itachim głośno oddychali i rozplątywali się do końca ze sznura.
- Zapomniałam o nich - powiedziała już spokojnym głosem Omari. Uśmiechnęła się nieco przepraszająco.
- Zamorduję ich - jęknęła czerwonowłosa podnosząc się z ziemi.
- Co wam się stało? - zdziwiła się Aya patrząc na nastolatków. Oni sami spojrzeli po sobie. Wcześniej nie mogli zauważyć pomalowanych markerami twarzy.
- To długa historia... -  westchnęła ciężko Vitsumi. Na samo wspomnienie miała ciarki...
                    Yumenai patrzyła ze strachem na zakneblowanego i związanego Itachi'ego. Miała dziwne uczucie,ze niedługo podzieli jego los. Nie myliła się. Czterej chłopcy mocno ją związali, po czym Yumi wsadziła w jej usta garść chusteczek. Oboje zostali wrzuceni do niewielkiej szafki, ponownie związani, po czym zamknięci. Chwilę się szamotali samotnie,po czym Yumenai skupiła się na wypluciu zawartości swoich ust. Z zewnątrz szafy dobiegały dziwne, złowrogie hałasy. "
Vitsumi musiała chwilę odpocząć. Odwróciła lekko głowę patrząc na Itachi'ego. Światopogląd chłopaka własnie upadł. Zwątpił w ludzkość i jej przyszłość. Zresztą... Skoro dzieci tak postępują, to świat nie ma przyszłości!

Po dłuższym odpoczynki czerwonowłosa znów poczęła próbę uwolnienia się. Zdołała wypluć chusteczki z ust. Kaszlała lekko przez chwilę.
- Mam chociaż nadzieję, że były nieużywane... Pfu... - Yumenai wypluła białe opiłki po "kneblu" - Żyjesz, sempai?
- Ałał uała łu... - zaczął stękać.
- Dobra, już, już spokojnie - westchnęła ciężko zielonooka. Czekaj postaram się nas uwolnić. Dziewczyna zaczęła szamotać się, ale to nie przynosiło żadnego efektu. Mruknęła niezadowolona.
- Słuchaj, sempai - zaczęła swój wywód - Musimy się uwolnić...
- Oo yo hy - wyjęczał.
- Pod spódnicą mam ukryty nóż, nie sięgnę... Ale ty mógłbyś jakbyś się postarał... - wytłumaczyła puszczając jego "słowa" mimo uszu.
- Yo yy yauła ouałay...! - zaczął krzyczeć.

- Zdajesz sobie sprawę, że ja cię w ogóle nie rozumiem? - zapytała - Po protu to zrób, nie wiedziałam, że jesteś taki wstydliwy! W ogóle ty miałeś kiedyś jakąś dziewczynę? A może na księdza idziesz? Ał!
Jęknęła kiedy Itachi uszczypnął ją za pośladek.
- Wiedz, że za to dostaniesz z liścia jak się tylko uwolnię... - jęknęła niezadowolona.
- Oauoa - wyjęczał urażony. Chwilę macał ją pod spódnicą, aż znalazł z boku uda niewielką pochwę na niewielki nóż. Wyjął go. Musiał dłuższy czas pracować narzędziem aby wyzwolić najpierw ręce Yumenai, potem swoje. Usłyszeli głos Ayi w pokoju, więc nie myśląc długo, uderzyli w drzwi szafy, aby się uwolnić. Wypadli na podłogę...

         - I tak to właśnie było - dokończyła swój wywód Vitsumi. Już całkowicie pozbyła się skakanki, która ją krępowała. Itachi też wyglądał lepiej. Po pierwsze wyjął z ust knebel i nabrał głośno powietrza. Wstał.
- Nie wiedziałem, że dzieci mogą być tak okrutne… - wyjęczał.
- Haha…! – zaśmiała się głośno Aya. Spojrzała na trzymaną na rękach Omari – To ty ich tak załatwiłaś?! Niezła jesteś!
Brunetka podniosła rękę i przybiła piątkę z dziewczynką. Ta uśmiechnęła się promiennie.
- Morri~chan! – wrzasnęli pozostała dwójka.
- No co? – błękitnooka zrobiła niewinną minkę.
- Nie ucz jej, że można związywać i kneblować niewinnych ludzi! – zbulwersował się Uchiha.
- Oj, ja z siostrą w jej wieku nie takie rzeczy robiłam… - machnęła lekceważąco ręką.
- Ty masz siostrę? – zdziwiła się Vitsumi.
- Hai! – wyszczerzyła ząbki Aya. Mocniej przytuliła Yumi na rękach – Dobra, wracam do reszty, a wy może… Umyjcie się na przykład?
Zaproponowała, po czym wyszła z sali. Ruszyła na podwórko.
- Arigato, Onee~chan… - powiedziała fioletowo włosa.
- Nie masz za co dziękować – uśmiechnęła się brunetka – Ten duch już do was nie wróci. Opuścił to miejsce na zawsze. Wiesz, że w tym przedszkolu jest jeszcze jedna dziewczynka, która widzi duchy?
- Naprawdę? – zapytała zdziwiona.
- Tak – przyznała błękitnooka. Wyniosła dziewczynkę na świeże powietrze. Przybliżyła się do swoich przyjaciół siedzących wokół stołu. Postawiła fioletowowłosą na ziemi. Ta podeszłą pewnie do siedzącej na kolanach Hao, dziewczynki. Pokazała na nią palcem.
- To ty jesteś tą, która widzi duchy?! – zapytała nerwowo, z lekko podniesionym głosem.
- H-hai… - szepnęła przestraszona złotooka. Omari złapała jąka za rękę i wyrwała z objęć zdziwionego do granic możliwości Asakury. Białowłosa zachwiała się. Ledwie nie upadła. Przed zderzeniem z ziemią powstrzymał ją mocny uścisk dziewczynki z grupy Vitsumi i Itachi’ego.
- Już nie becz – powiedziała pewnie – Też je widzę. Jestem Omari Yumi, a ty?
Takano Nana… - szepnęła przestraszona złotooka.
- - Eee… Zawsze chodzisz taka przestraszona? – westchnęła głośno Yumi. Po chwili uśmiechnęła się promiennie. Złapała białowłosą za nadgarstek i pociągnęła w stronę placu zabaw – Chodź, poznam cię z chłopakami! Polubią cię… Tylko musisz się więcej odzywać…!
Zaczęła swój wywód nie zwracając już uwagi na zdziwionych uczniów akademii Akumine.
- Yareyare… Tak strasznie mi kogoś przypominają – powiedziała wesoło Kenami. Reszta aż podskoczyła przestraszona.
- Nie skradaj się! – krzyknął Ren.
- Gomen, gomen… - machnęła lekceważąco ręką, tuż po tym jak postawiła na stół tacę z kubkami. Rozstawiła szklanki zgodnie z zamówieniami – A gdzie Vitsumi i Uchiha~sempai?
- Jesteśmy! – krzyknęła Yumenai. Nic nie mówiąc usiadła na ławce. Wzięła w ręce kubek z kawą, którą przygotowała jej Kitsune.
Za czerwonowłosą dreptał niepewnie Uchiha. Miał czerwony lewy policzek.
- A ci co…? – zapytał Hao, który zrobił obok siebie miejsce dla Ayi. Od razu objął ją ramieniem.
- Nic. Lepiej do tego nie wracać – westchnął z bólem wypisanym w oczach.
- Wspomnienia wracają, nie? – zapytała szatynka, siadając obok Vitsumi.
- Tak… - mimo lekkiego naburmuszenia nastolatka uśmiechnęła się promiennie. Patrzyła na bawiące się dzieci. Z wesołym wyrazem twarzy obserwowała, jak jedno z dzieci próbowało bezskutecznie wejść na jedną z drabinek – Ty też się bałaś wchodzić na cokolwiek…
- Do dzisiaj się boję! Wysokość jest straszna… - powiedziała z przerażeniem Kenami. Położyła głowę na blat stołu.
- Wysokość, lustra, robaki… - zaczęła wyliczać Vitsumi – Boisz się stanowczo za dużo rzeczy.
- Robaków się już nie boję! I w zasadzie robaków się nigdy nie bałam! Pająków, to tak. Ale jak mi jeden raz wszedł na twarz to się wyzbyłam lęku… Taka terapia szokowa – wyjaśniła Kitsune.
- To może zrzucić cię z jakiegoś wieżowca? – zapytała Morri.
- Już mnie raz ktoś wyrzucił z balkonu. Nie będę pokazywać palcami, ale jak złapię za ten fioletowy czub! – pokazała złotookiemu język.
- Naprawdę byłyście razem w przedszkolu? – Yoh spojrzał na dziewczyny z uśmiechem.
- Hai! – odpowiedziały chórem.
- To były czasy – wyszczerzyła ząbki Vitsumi.
- No… Było fajnie – Kenami spojrzała rozmarzona przed siebie.
Nagle do grupki nastolatków podbiegł jeden z chłopców. Złapał Hao za rękę i poprosiło wspólną zabawę. Starszy Asakura oczywiście nie mógł odmówić. Za nim ruszył również Yoh, po czym do wspólnych zajęć ruszyła cała reszta. Późniejsze zajęcia minęły im dość szybko. Dzieciaki nie sprawiały już takich problemów, a psoty z nimi dawały uczniom samą radość. Nawet zrobiło im się smutno, że szesnasta wybiła tak szybko i po maluchów zaczęli przychodzić rodzice. Aya szczególnie czule pożegnała się z Naną i Yumi. Dała im nawet swój numer telefonów w razie pojawienia się jeszcze jakiegoś złego ducha. Jednakże można było powiedzieć jedno. Wszyscy byli wyjątkowo zadowoleni ze swojej kary.


~*~ENDING~*~


          Ren westchnął głośno. Chociaż przed nikim by się do tego nie przyznał, był wykończony. Dzieci dały mu się we znaki. Miał ochotę tylko na prysznic i wskoczenie pod kołdrę. Spojrzał w kąt, gdzie zostały wyeksponowane puchate misie. Między nimi leżała Kenami. Zasnęła jakieś pół godziny temu, a dla młodego Tao nie śpieszyło się z budzeniem zielonookiej. Wręcz przeciwnie ten czas postanowił wykorzystać na posprzątanie sali. Szło mu bardzo dobrze. Zresztą... Mimo wykończenia fizyczneo, miał wyśmienity humor. Stanął obok szatynki. Spojrzał na nią i pokręcił łową z politowaniem.
- Przynajmniej słodko wyląda - powiedział sam do siebie. Dopiero po chwili do jego mózgu doszły słowa, które wypowiedziały usta nastolatka. Skardził się w myślach. Postanowił zbydzić Kitsune, żeby już nie wyglądała tak niewinnie. Tę czynność przerwał jednak telefon. Zdziwiony złotooki pospiesznie wyjął komórkę z kieszeni.
- Tak? - zapytał od razu. Odszedł od leżącej szatynki. Stanął w kącie - A to ty Faust...
- A kto inny? - zaśmiał się blondyn - Wybacz, że ja tak późno, ale urwanie głowy mam ostatnio... Po za tym... Z kim ty się tam zadajesz?

- Co masz na myśli? - Ren nie ukrywał zainteresowania w głosie.
- A to, że niektórych leków nieźle musiałem się naszukać...
- No ale powiesz mi w końcu co to jest?! - Tao zniecierpliwił się długimi wywodami przyjaciela.

- Witaminy, odrzywki, tabletki przeciwbólowe... Oraz, nie będę ukrywał, psychtropy - wyjaśnił Niemiec.
Fioletowowłosemy ledwie słuchawka nie wypadła z ręki.- Więc jednak miałem rację - zaśmiał się lekko.

- Co najdziwiniesze, są to leki na rozmaite schorzenia... Normalnie nie można ich łączyć. Jedne zaprzeczają drugim. Jedne są na pobudzenie, inne uspokajające... Do tego normotymiczne, przeciwlękowe, przeciwpsychotyczne, nasenne... Lepiej uważaj na tą osobę. Ktoś, kto zażywa takie leki, powinien być na zamkniętym oddziale psychiatrycznym - Faust mówił to bardzo spokojnie, bez żadnych emocji.
- Dzięki za informacje... Trochę mnie to zdziwiło. Co prawda, spodziewałem się czeoś takiego, ale... Nie aż tyle - westchnął ciężko Tao. Po chwili spoważniał - Kiedyś ci się odwdzięczę Faust. Na razie muszę kończyć. Pozdrów Elizę.
- A ty całą resztę. Do usłyszenia
- Do usłyszenia... - Ren rozłączył się. Spojrzał jeszcze raz na Kenami. Westchnął głośno i wyszedł, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza.



Kenami: Matko kochana już w pół do druiej, a ja siedzę na komputerze. A jutro wstać o ósmej... Yareyare... Ale to nic, muszę teraz wstawić, bo i tak zalegam z notką, a teraz święta i nie za bardzo będę miała czas wstawić odcinek. Jutro będę gotować!
Cała reszta: O matko... Ewakuacja! ~~*O
Kenami: Powinniście mnie wspierać! Q_Q
Vitsumi: Bro... We wszystkim cię wesprę... Ale nie w gotowaniu...
Aya: Ja cię moę wesprzeć!
Ren: Tak tylko ty możesz jeść jej dania, bo ci się i tak nic nie stanie...
Kenami: Robicie dziurę w moim serduszku Q_Q W każdym bądź razie przepraszam za taki długi okres czasu między notkami, ale czas to mi ucieka jak woda przez palce...
Itachi: To już może przejdźmy do rozmów?
Hao: Toć rozmawiamy...
Yoh: Ale mu chodzi o takie właściwe rozmowy...
Anna: Nie gadać! Cieszyć się że powstymałam Aykę przed kolejnym oddaniem was za batony!
Yoh: W sumie mnie tam może oddawać nie było tak źle z dziewczyn... *widzi wściekły wzrok Anny* Przepraszam Q_Q Było okropnie ja więcej nie chce....
Kenami: Eh... Dobra miałą byś rozkmina nad wzrostem chłopaków. No więc tak... Wiem że Ren nie jest karłem, ale jest niższy co jest odzwierciedlone zarówno w anime jak i mandze. Wydłuża się Leszkiem, przez co nie zawsze jego prawdziwy wzrost jest widoczny. Tak naprawdę jednak w anime ma 145 cm wzrostu ( coś koło tego nie pamiętam dokładnie, a nie chce mi się sprawdzać...), a Yoh ma już wtedy coś koło 160 cm. Tak więc, Ren jest niższy, ale trzymam za nieo kciuki, że wyrośnie! Pij więcej mleka!
Aya: Jak on zacznie jeszcze więcej mleka pić, to będziemy musieli krowę kupić.
Vitsumi: I postawić w łazience? ._.
Aya: Tak, koło dynamitu! :D
Kenami: Dziękuję wszystkim za komentarze. Kini~san, nie wiem dlaczego na twoim blou nie pojawiają się moje komentarze >_< Smutłam straszliwie z tego powodu, bo ostatnio machnęłam taki ładny i się nie dodał D: Spróbuję w poniedziałek, okey? Bo muszę ci go dodać choćby nie wiem co! Lioness, Spokoyoh, Kumiko, Kasumi i Squtte Bakura... Matko nowa twarz na blogu, toż to jak Boże Narodzenie w środku wiosny :D
Vitsumi: Bro... Spójrz za okno...
Kenam: Wiem, że śniegu po pachy... Trudno, kocham śnie mi może padać :D Aby węgiel był w domu bo inaczej zimno ;_;
Vitsumi: Ale piździ! Nie lubię zimy, fuj >_< Niech idzie!
Kenami: Przerywasz mi myśl, a się śpieszę! Więc bardzo dziękuję wszystkim za komentarze! Wybaczcie, że dziś nie będę pisać do każdego osobno, ale już nie dam rady siedzieć, a ktoś strasznie napiera, żebym wstawiła odcinek *look na Vitsumi*. Przepraszam też za błędy. Poprawię je albo jutro w nocy albo w poniedziałek, bo teraz wstawiam bez korekty, na hardcora. Życzę wszystkim wesołeo jajka i smaczneo króliczka! Czy... Na odwrót? No wiadomo o co chodzi XD Zdrowych, wesołych, rodzinnych, żeby karp dalko z wanny nie uciekł...
Hao: Święta ci się mylą...
Kenami: A komu nie?! Ja zaszłam dziś do sklepu po choinkę ale mi nie dali :< A i żeby w lany poniedziałek nikt was nie oblał! Bo kostka lodu zostanie z człowieka ^^" Jeszcze raz...
Wszyscy: Wesołych świąt Wielkanocnych!
Kenami: Ja ne! ♥


10 komentarzy:

  1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
    2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
  2. Ja już od początku wiedziałam, że Kenami jest wyjątkowa, choć przyznam, że słowa Fausta o tym, że taki ktoś powinien być w psychiatryku bardzo mnie zdziwiły i przeraziły. Miejmy nadzieję, że wszystko się wyjaśni niebawem. Bardzo ucieszyło mnie, że w końcu w opowiadaniu pojawiły się jakieś duch, tęskniłam za nimi. Dwie szamanki już w przedszkolu, coś mi się wydaje, że to będzie początek pięknej przyjaźni - i zlikwidowania grupy specjalnej w tejże placówce XD Fajnie by było, gdyby Ren i Kenami byli w przyszłości ze sobą razem, jako para. Ale bardzo bym chciała, żeby ich związek różnił się od pozostałych - żeby nie był taki słodki i uroczy, jak np. Ayi i Hao ;3 I co? Jednak kara w tym przedszkolu nie taka straszna, prawda? Było parę naprawdę fajnych i śmiesznych momentów, bohaterowie chyba też nie zapomną tego dnia.
    Przepraszam za tak krótki komentarz, ale spieszę się.

    OdpowiedzUsuń
  3. "Stał w oliwkowych spodniach, pomarańczowej bluzce..." Do tego jeszcze fioletowe włosy. Ren, brakowało Ci jeszcze czerwonych butów. xD Pierwsze skojarzenie to, to jakbyś się wybierał na paradę równości czy coś... Wybacz! Wiem, że nie. :D Ale ubranie dość...wesołe xD

    Taa, najlepsi uczniowie, którzy zgłosili się na ochotnika xD ... Ale ich Jiraya wrobił. ^^
    "Moja gwiazdeczka Uchiha" Itachi, Tobie to naprawdę nie przeszkadza? Mnie by conajmniej peszyło, gdyby dyrektor tak się do mnie zwracał. XD

    Właściwie Anna też ma jako takie doświadczenie z dziećmi xD W końcu spędziła trochę czasu z bliźniakami i NWG, nie?^^ Nie mówię, że oni są dziecinni, co to to nie! Ale są jedyni w swoim rodzaju.^^ I tak ich kacham xD

    "Do pokoju gdzie mieli nauczać prowadziły drzwi pomalowane na czarno udekorowane białymi czaszkami" O.o Co to za miejsce?!- moja pierwsza reakcja.^^ Sama bym się przeraziła, gdybym miała tam wejść.
    Ale mimo wszystko, dzień nie był taki straszny, jak by się mogło wydawać , albo jak pewne osoby myślały, że będzie. Byłam pewna, że sobie poradzą.^^

    Fajny był wątek z tym duchem.^^ I. fajnie, że Yumi i Nane się zaprzyjaźniły. Dobrze mieć kogoś, kto Cię zrozumie.:)

    Podobał mi się też fragment z Anną i Yoh... Yohś jest taki słodki, zresztą Hao też :D Tylko...Yoh, błagam, nie zapuszczaj włosów, błagam. To że Hao nie chce nic zrobić ze swoimi, nie oznacza, że Ty musisz. A tak nawiasem mówiąc, już widzę, jak Hao ścina włosy. Po tym wydarzeniu rozpoczęłaby się Apokalipsa...taa, Jeśli Hao ścina włosy, wiedz, że coś się dzieje... xD

    Wybacz, dziś źle ze mną. xD Ale to przez Ciebie! Twoje opowiadanie dziwnie na mnie wpływa i nie umiem pisać normalnych komentarzy. Ale i tak je uwielbiam.:D

    Rozdział świetny i czekam na next. :)

    Wesołych Świąt i królików ze śniegu! :D Najlepszego, kochana :*

    OdpowiedzUsuń
  4. A to się dobrali we właściwie pary, coś mi się widzi Ren i Kenami razem ^^, oby mi się nie oberwało za to, ale pasują do siebie, kto się czubi, ten się lubie Ne? Teraz to mam 100% pewność że Kenami jest Yandere i za to ją lubie *śmieje się psychopatycznie*. Ale błagam niech nie będzie jak Gasai Yuno z Mirai Nikki bo padne, to by było za wiele bo Yuno ubóstwiam...ups nie na temat pisze, ale no ten tego wybaczam, skoro się nie dodał >< jak ja nie moge to szlag mnie trafia, ale i tak miałam wpaść i powiadomić Cię że u mnie jest nn: http://calkiem-inna-historia.blog4u.pl . Buziaki ;* i życze tobie( i całej reszcie czyt. Bracia Asakura i reszta ^^). Wesołego Zajączka, Smacznego Jajka i jak to ujełaś bez dyngusa, bo zostaną rzeźby lodowe z ludzi że tak powiem ;3

    OdpowiedzUsuń
  5. Rozdział bardzo mi się spodobał. Ze wszystkich opowiadań o Shaman King twoje podoba mi się najbardziej. Mimo, że występują w nim zabawne sytuacje nadal jest realne. No może prócz całego wątku szamańskiego. No, ale wiesz o co chodzi :)
    Najbardziej podobał mi się moment kiedy Anna ogłasza zbiórkę. Biedny Yoh myślał, że jego ona też dotyczy. Na pewno to wspomnienie turniejowych czasów.
    Boże, Kenami bierze psychotropy. Normalna to ona nigdy nie była ale, że aż tak? Pewnie to oznacza koniec zawieszenia broni.
    Czekam na nn.
    Pozdrawiam :)

    PS: Mały spamik (piszę tutaj, ponieważ nie posiadasz spamownika):

    Zapraszam do zgłoszeń w Spisie blogów SK.

    sk-spis.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Już nigdy nie komentuje blogów z telefonu. *załamka* Dobra, kij, spróbuje ponownie coś naskrobać.

    Biedni Itachi i Vitsumi XD. Czytając opis jak próbowali się wydostać normalnie zakrztusiłam się herbatą x3. Ale warto było! Kenami... Od początku była podejrzana o3o. Ale ją lubię ^^. Ciekawe co ona ukrywa... Anna oczywiście ma szacunek wśród dzieci. Niech tylko by jakieś sie nie podporządkowało... Nie spodziewałam się, że Yumi widzi duchy, Nana za to jest taka słodka ^^. Dobrze, że się zaprzyjaźniły ;3. A ten duch kojarzył mi się ze Slenderem. Nie wiem czemu, tak jakoś xd. Do teraz jakoś trudno mi jest wyobrazić sobię Hao w krótkich włosach... Hao w krótkich włosach, ja bym się załamała! ;-; Oczywiście czekam na kolejny rozdział ^^. No i życzę ci (jak i innym, którzy to przeczytają :3) wesoooołych świąt! Dużo szczęścia, zdrowia, bliźniaków i czego tam jeszcze zachcesz ^^. Sorry, że komentarz nieco krótki, jednak na serio trudno mi się pisze komentarze. Nigdy nie wiem co w nich napisać xd.

    OdpowiedzUsuń
  7. Ponieważ powiadamiam wszystkich że wróciłam ze wznowionym opowiadaniem SK. To i Cieb powiadamiam. http://pamietnik-szamanki.blog4u.pl

    OdpowiedzUsuń
  8. Zgłosili się na ochotnika? Dobry żart, nie ma co :D Ale przynajmniej będą mieli co wspominac - szczególnie Vitsumi i Itachi. Śmiałabym się, gdyby Jiraya stwierdził, że skoro nasi przyjaciele tak dobrze opiekowali się dziecmi, mogliby robic to znacznie częsciej :D
    Nareszcie duch! Może już niebawem pojawią się Amidamaru i reszta duchowej gromadki? I jak do tej pory trzeba było pilnowac, by Aya przypadkiem nie rozwaliła szkoły, tak teraz będzie ona (i reszta) musiała utrzymac budynek w jednym kawałku! (może w dwóch)
    Trochę boję się Kenami. Jak już Faust stwierdził,ze najlepiej trzymac się od niej zdala, to już rzeczywiście coś jest na rzeczy... Ale nie mogę się już doczekac następnego rozdziału, by dowiedziec się kolejnych faktów o niej i Vitsumi.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń